De deadline is in zicht

Zoonlief heeft me gisteren gewoon ontvoerd. Hij vroeg of ik over tien minuten klaar kon staan om me te nestelen in zijn luxe leren stoel van de auto. Limousine-achtingen associatie. ‘Wat gaan we doen’. ‘Wandelen en even gezellig samen zijn ergens in de buurt van Arnhem’. Knie mag geen inspanning deze week, maar dat was geen punt, want anders bleef ik gewoon zitten waar ik zat. Het miezerde en met angst en beven bedacht ik me, dat het voor een wandeling pittig heuvelig was. In mijn optiek waren het bergen, onbegaanbare bergen. Wat een schoonheid zag ik vanuit mijn luxe zetel voorbij trekken. Wat doen we toch in de randstad, vroeg ik me nogmaals hardop af.

Onderweg vroeg hij het hemd van mijn lijf over vroeger. Het verkeer. Ach jongen, de auto’s in de straat waren te tellen, buiten de karren van de handelaren. De groenteboer met paard en wagen, de melkboer met zijn container vol melk achterop de kar, waaruit we een halve of een hele liter konden tappen, de bakker met zijn glimmende kar, die wedijverde met het verse brood erop, de visboer met zijn zure bommen en hom en kuit, de kolenboer met zijn vegen in het gezicht en de linnen witte zak op zijn hoofd om de kolen te sjouwen. Mijn vader had een auto, omdat hij er zelf aan sleutelde, gewoon op straat of in de garage van zijn beste vriend. ‘ Werkte oma ook’, was de wedervraag. In huis, lieverd. De was nam al een hele dag in beslag, eten koken, sokken stoppen, kousen mazen, strijken, enorme hoeveelheden groenten voor dertien personen klaar maken, de kachel brandend houden en de bedden opmaken, kinderen in bad doen, eerst in de teil en later in de douchebak en in het weekend soep maken voor de jongens van het eerste elftal, waar mijn vader voorzitter van was. Daarna zoomden we in op mijn broers. Wat een fijn samenzijn zo met de zoemende verwarming en de bijna geruisloze motor. Buiten was het guur, hier binnen de nostalgie, de overlevering en de herinneringen.

De daad van zoonlief was een bliksemafleider van de eerste soort onder het mom van ‘ Even wat anders’ en een hernieuwde kennismaking met zijn schoonfamilie. Alles op veilige afstand met scan. Grote tafel in een ruim oord. Hoge plafonds, aangename industriële uitstraling met vleugjes oud weleer. Kleindochter had een domino in het Moluks bij zich. De rondjes uitgespreid op de tafel, ‘Doe je mee, Oma’. Bedelende blik. Tuurlijk doe ik mee en kom alle namen van lang geleden tegen, toen de Tong-Tongfair nog tot de jaarlijkse vaste bezoeken behoorden. Bintang, Mata Hari, Bulan….wat een leuk spel is dit. Kleindochter draaide wel erg veel rondjes om per keer en won glansrijk. Daarna kwamen de Jenga-blokjes op tafel en kreeg ze het voor elkaar dat iedereen mee ging spelen.

Wat een lieve familie, wat een mooie klik tussen ons en wat een goede daad van zoonlief. Gewandeld werd er niet meer en knie veerde op van pure blijdschap. Op de terugweg was er een app van de hoofdredacteur van ons blad met een prachtig compliment over een van mijn recensies. Een stimulans om vooral zo door te gaan.

Zuslief had ondertussen op de piano alle altpartijen uitgewerkt en opgestuurd. Vandaag ben ik er niet bij als het ensemble bij elkaar komt. Volgende week wil ik de boosterprik. Daarna zal ik me weer vrij en onbekommerd voelen. De oude Sint laat ik aan me voorbij gaan. Dat komt later wel weer.

Nu snel aan de kinderboeken en de uitwerking ervan. De deadline is in zicht.