Nog 484 bladzijden te gaan

Het eerste deel van de nacht in diepe rust om met een ruk halverwege te ontwaken. Het hoofd nog in de Middeleeuwen was Erasmus en zijn deadline mij vooruit gesneld. Wat een enorme tentakels had dat geloof in zijn tijd toch, dat onderwijs er vooral afhankelijk van was en wat een plezierige bijkomstigheid dat er destijds ook verzet kwam en een hang naar vooruitgang en ontwikkeling in dat doffe woud van regels en gewoonten. Humanisten als Hegius en Valla die een nieuw licht lieten schijnen op de wenselijkheid van het doorbreken van de ‘gewoonte’. Erasmus gaat mee in die nieuwe stroming en richt zich tegen de ‘barbaren’ met hun volkslatijn en Gregoriaanse gezangen, met hun ondoordachte navolging van de kerkelijke riten binnen de Kloostermuren. Hij ontsnapt eraan en trekt als secretaris van de bisschop het wereldse leven in. Daar ben ik gebleven en ik kan niet wachten op de ontwikkelingen, die zich zullen aanbieden.

Slapen met Erasmus en er mee wakker worden, toeven in de middeleeuwen en fysiek in deze roerige tijden staan, heeft een vervreemdend effect en brengt tegelijk de gedachte dat alle onrust nieuw elan met zich mee zal brengen. Dat er een omslag plaats zal vinden en er nieuwe wegen geboden zullen worden. Of is de wens de moeder van mijn gedachte. Waarom speelt ‘Het land van Maas en Waal’ zo nadrukkelijk door mijn hoofd. Boudewijn de Groot zong het jubelend. ‘Het leed is geleden, de horizon schijnt/ wanneer de doden dronken zijn en Pierlala verdwijnt/dan steken we de loftrompet en ook de dikke draak/en eten ‘s avonds zandgebak op het feestje bij Klaas Vaak.’ Als de werkelijkheid de onwerkelijkheid nabij komt, wordt het tijd voor een lied als Maas en Waal, waar een mens zijn eigen positieve energie bij kan opladen om zich schrap te zetten voor wat er nog komen gaat. Vooral die dikke draak klopt er lucht in. Fantasie, het voorstellingsvermogen is in staat om alles op een hoger plan te tillen.

Als antwoord op vele vragen naar aanleiding van de zeeën van tijd om stil te staan, de halve lockdown, het gemis van de fysieke aanwezigheid van de familie, was gisteren al een razendsnelle bezorging van mijn bestelde boeken. ‘Winteren’ van Katherine May en ‘Ik ga leven’ van Lale Gul.

Winteren is een kleinood met haar pakket aan overlevingsstrategieën in de donkere dagen. De omschrijving achterop het boek zegt genoeg: ‘Het proces leren herkennen, begrijpen en zelfs koesteren’. Leren winteren. Leren verdriet toe te laten, leren te aanvaarden, om negatieve energie kwijt te raken en klaar te zijn om opnieuw te zaaien. Het was allemaal alweer geen toeval, dat ik eergisteren uit de vele blogs juist deze ene gekozen had, die er voor zorgde, dat dit specifieke boek nu naast me op de sprei ligt. Ze was nodig om licht te brengen in een vraagstuk dat, via omwegen, een van de laatste dagen binnen was gekomen en waar de nodige wijsheid voor nodig is om het antwoord te kunnen geven. Winteren staat in haar eenvoud boordevol wijsheid en is een boek vol troost en zorgzaamheid voor de lezer. Tijdens zo’n proces, lees de tijd nemen voor jezelf en je verdriet, leg je de oude huid af en maak je je op voor nieuw.

Ik hou ervan te winteren en vooral deze tijd heeft me geleerd er aan toe te geven. Juist omdat het iedereen ergens op je pad, wel eens ten deel valt en we allemaal op een dergelijk punt komen te staan van acceptatie of negeren en doorhollen. De juiste keuze te maken door jezelf de liefde van het helen te gunnen en daar de tijd voor te nemen, kan daarbij dienen als verlichting. Winter overvalt je, maar winteren geeft er handvaten aan en is te leren. Dat alleen al biedt troost.

In deze zelfgekozen stilte zoek ik de roerige Middeleeuwen op. Terug naar het Hof en met Erasmus mee naar zijn groei en loutering om te zien wat hem de toekomst brengen moge. Nog 484 bladzijden te gaan.