Een ragfijn filigrein

Gisteren schreef ik een paar dijken van fouten in de mijmeringen. Gelukkig is er een bevlogen engel, die me daarover subtiel op de hoogte brengt. De oorzaak? Niet geconcentreerd genoeg, teveel gedachten die zich roeren, of het late tijdstip op de dag, waardoor ik sneller wil schrijven. Dus was er vandaag het voornemen om met het krieken van de dag, zoals het gemijmer eigenlijk is ontstaan, te beginnen. Nu is het nog donker en trekken de auto’s met hun koplampen lange brede lichtstroken op het plafond, die naar achteren flitsen. Het huis ademt diepe rust en dromenland. Pluis is nog niet om brokjes komen bedelen. De stilte is weldadig. Door het terugkijken van programma’s en films was ik dat stukje retraite kwijt. Tijd voor een revisie.

Het streven is om met tien vingers te typen. Het feit dat de pols stijf en pijnlijk blijft, wijt ik aan de berusting. Als ik de pijn niet trotseer, zal het niet vooruit gaan. De onwillige spieren moeten eraan geloven en ik ook. Het lukt wonderwel met wat krachtsinspanning en verbijten.

Het is te hopen, dat de autocorrectie zich koest houdt. Gisteren had ze voor doorstruinen ‘doornstruiken’ ingeklopt en alhoewel ik al een paar keer met een scannende blik alles had bekeken, viel het mij niet op. Een van de lezers vertelde, dat ze er hartelijk om heeft gelachen, omdat het een boek over tuinen betrof en het ergens nog hout sneed ook.

De nacht heb ik voornamelijk doorgebracht op school. Oorzaak was de vergadering, gistermiddag, met de klankbordgroep. Onze teamleider had een kunstenaar op het oog, die voornamelijk werkte met gekleurd tape. Daar liet ze voorbeelden van zien. Het gevolg was, dat ik in de droom aan de slag ging met het bruine tape, dat we de laatste jaren op school prefereerden boven de sterke lijm om iets stevig aan elkaar te plakken. Deze kunstenaar liet op bestelling in allerlei felle kleuren tape maken en plakte daar aandoenlijke figuren mee, die van alles aan emotie konden oproepen. Het lijf leek een beetje op bolbuikige oude mannetjes met daar bovenop vormen van grote trouwe hondenkoppen. Aaibaar in hun hulpeloosheid. Het gevolg was dat ik in de droom in de weer was met het plakken van doosjes. Er stond in het lokaal een oude Piet Hein Eek-tafel. De werken die daarop tentoongesteld werden, kwamen niet tot hun recht op de drukke achtergrond. Daar moest een van mijn befaamde lappen overheen komen, dat was duidelijk. Verbazingwekkend hoe voorwerpen tot in detail terug kunnen komen in dat onbewuste denken.

Vandaag gaat de kleine blauwe Prins zonder mij op stap met mijn lieve schoondochter, die een fotoshoot heeft ergens in het land. Zo komt hij nog eens ergens. Zoonlief wordt wakker en weg vliegen de lichtwieren( Vasalis, ken Uw klassiekers), want hij knipt het licht op de badkamer aan. Het is inmiddels over zevenen. Vanavond is de tuinsessie. Wat zou dat opleveren. Misschien wel een heel nieuw idee voor de tuin. Inspiratie opdoen werkt heilzaam. Zoiets als ‘ een nieuwe lente en een nieuw geluid’. Nog zo’n klassieker. (Gorters ‘Mei’). Het werkt vaak verfrissend als er een verse blik geworpen wordt op een belegen en oude indeling. Het kan, letterlijk en figuurlijk, nieuw vruchten afwerpen.

De nacht maakt zich op voor een drukke dag, beneden in de straat razen steeds meer lichten langs. De dageraad begint te gloren en langzaam veranderen de donkere vlekken voor het raam in een silhouet van takken en takjes, een ragfijn filigrein.