Dat te weten is genoeg

Een loom begin, na een late avond. Na de zang resulteert de verwerking in het ontspannen met een glaasje en een film. In dit geval een documentaire-achtige film ‘The Painter and the Thief’ over een kunstenares, Barbara Kysilkova en de dief van twee van haar enorme kunstwerken uit de galerie. De dief is de drugsverslaafde kunstminnende intellectuele crimineel Karl-Bertil Nordland.

Na zijn daad spreekt de kunstenares hem aan in de pauze tijdens het proces tegen hem over het waarom en met de vraag of ze hem mag portretteren. Hij aarzelt en stemt dan toe. De dief wordt een goede vriend van haar en wordt haar muze. Ze zet hem indringend en aangrijpend een aantal keren op doek. Eenmaal in de film getrokken, kom ik er niet meer uit en pas ruim anderhalf uur later kan ik naar bed. Zo de moeite waard. Niet alleen omdat het een documentaire is en de hoofdrolspelers zichzelf zijn, maar ook door de manier waarop het verfilmd is en door de krachtige doeken die Barbara maakt. Een film om een aantal keer te zien, zodat er geen detail ontsnapt. De mens achter de dief te zoeken zegt veel over Barbara en de dief die daar een inkijk van durft te geven, heel veel over zichzelf. De regisseur, Benjamin Ree, die getrickerd werd door het bericht uit de krant, boft met deze twee mensen, die zich uiteindelijk volledig bloot geven in alle emoties die zich aandienen.

In de Zin kom ik deze morgen een uitspraak van de Griekse Wijsgeer Epictetus tegen over aanvaarding: ‘Verwacht niet dat alles gebeurt zoals U het wilt, maar besluit te willen wat U overkomt en U zult gelukkig zijn’. In zekere zin heeft de regisseur zich ook laten leiden door wat hem op zijn pad kwam, zonder te weten waar het naar toe zou gaan. Het is een omdenken, dat veel rust zou kunnen brengen. Besluit te willen wat je krijgt is heel iets anders dan te krijgen wat je wilt. Heerlijke mijmeringen komen er mee los. Geen sturing geven, maar alles bezien en de realiteit aanvaarden. Ooit diepte ik daar een mooie levensles uit. Door omstandigheden moest ik mijn eigen huis verlaten, omdat mijn verwarde partner nooit zou kunnen wennen aan een nieuwe omgeving. Mijn nieuwe onderkomen werd een betonnen maisonnette. Maar het huis was ruim en gratis en voor niets kreeg ik bij de destijds wat troosteloze omgeving, de meest prachtige luchten cadeau en het gevoel van vrijheid, zo hoog en droog.

De wijk is drastisch aangepakt en ziet er niet langer grijs en saai uit. Mijn kinderen hebben vanuit deze woning allemaal een bestemming gevonden. Jarenlang verlangde ik terug naar de stad, om op zondagmorgen te kunnen wandelen langs de verlaten grachten in de verstomde retoriek van het verleden. Intussen bleef het huis bedelen om mijn aandacht, tot het me zo ver had dat ik eigenlijk niet meer weg wil van mijn boom voor het slaapkamerraam, de kauwen in de dakgoot, de vier trappen, het heerlijke uitzicht. de ruimte. Huis heeft me met huid en haar ingepalmd. Een rustgevende gedachte.

Het is vergelijkbaar met mijn drie tuindagen, waar ik gisteren over schreef. De nieuwe invulling zal een hoop vreugde brengen. Zodra het verlangen naar de verre horizon is gestild en tevredenheid het stokje overneemt, zijn er zoveel wegen die open liggen. Dat te weten is genoeg.