Overrompelde oma’s

De zwarte drukinkt van het etsen is nog niet onder de nagels uit. Dat wordt minstens een nagelborsteltje aanschaffen. Anders moet het slijten en dreig ik weken lang als de nieuwe Medusa rond te lopen. De haren zijn ondertussen opnieuw bruin. Het was even aanmodderen met Henna, letterlijk en figuurlijk, maar dan heb je ook wat. Binnen twee uur zag alles wat wat grijzig was, weer au naturel bruin, zonder chemische rommel. Een prettige bijkomstigheid.

Gisteren was er een race tegen de klok. Eerst de fysio, waar ik het heugelijke nieuws te horen kreeg, dat de stagiair geslaagd was. Weliswaar in twee keer, want de jongen was zo verschrikkelijk nerveus en kon dan nog maar één kant op denken, wat bij het stellen van de diagnose niet handig is. Maar hij heeft het gered. Een mooie nieuwe weg is hem van harte gegund.

Daarna een cadeau voor de kleine meid zoeken en ondertussen, voor het eerst sinds lang, speuren en rondneuzen in wat doorsnee kledingzaken. Confronterende spiegels vellen een feilloos oordeel, maar met een mooi gebroken wit wijd kort sweatshirt voor op een plissé broek, die ik in mijn kast wist, slaagde ik glansrijk. Kloffies eronder en klaar is Marie. Wat basics aan de overkant en er kon er gefeest worden. Het lijkt een eeuwigheid geleden, winkelen op de bonnefooi, maar het was toch genieten.

Voor de kleine bij een overdrukke boekenwinkel een mooie ouderwetse Pluk van de Petteflet gezocht, als tegenhanger voor al het roze en de Anna’s en Elsa’s. Een klassieke kinderbijbel dus. De verkoopster had duidelijk moeite met het verwijderen van de prijssticker aan de voorkant. In tijdnood adviseerde ik haar mij het boek met een los stuk papier mee te geven. Schuurspons en een drupje water zouden het euvel in no time verholpen hebben. Met een half uur voor omkleden en inpakken was het spitsroeden lopen, waarbij het gebrek aan zuurstof altijd parten speelt, maar het lukte me. Klokslag de afgesproken tijd stond ik op de stoep.

Mijn nieuwe aangetrouwde familie was hartelijk en het voelde vertrouwd. Dat kon ook niet anders, met zo’n lieve dochter. Het werd een verjaardag met veel drukte en hoogtepunten. De taart was een plaatje, maar ook een berg van zoete marsepein, de cadeaus in overtreffende trap met als allerleukste een soort Karaoke, die op Bluetooth aangesloten kon worden en waarmee de kleine als een volleerde zangeres haar publiek inpakte, elk woordje goed getimed. Haar neefje van twee danste mee met een speelgoed mandoline. Het toppunt van vertedering voor iedereen.

Zoonlief had voor allen sushi gehaald. De tafel stond ruimschoots vol met heerlijkheden. Er was ook nasi kuning en saté. Verbazingwekkend hoe het bijna helemaal opging. Ondertussen werden de kinderen, met hun buikjes rond, vermaakt door oom, die drukker dan druk een imitatie gaf van de gruffalo, waarop de kinderen gillend een verstopplek probeerden te vinden achter de gordijnen.

De taart, een roze kunststukje gemaakt door een vriendin, kwam er vrij snel achteraan, want het moppie had de volgende dag gewoon haar eerste schooldag en moest op tijd naar bed.

Bij het afscheid beloofden we elkaar een snel weerzien en zwaaiden de ouders de familie uit, terwijl kleindochter en ik nog even speelden dat Anna en Elsa na de dierentuin naar bed toe moesten. ‘Lekker slapen hoor Anna’ zei mijn Elsa tegen de pop die in de knuistjes van de kleine hing. Daarna in de stilte een snelle tekening en vervolgens was het tanden poetsen geblazen om al het suikerzoete weg te werken. Ziezo. De dag kon niet meer stuk en de rust werkte weldadig op de kleine. Een hele droomnacht om alle indrukken te verwerken. Ook voor overrompelde oma’s.