Kleine meisjes worden groot

Na een lange avond doorwerken aan de tweede plaat, achterkant afdekken, voorkant in-inkten, beeld tekenen en vertalen naar zwart/witten, was er de stilte van het huisje, een glas sauvignon en het vooruitzicht op ‘sterren op het doek’. Maar de beide mannen van de andere kamer kwamen ook nog even zitten. Een van hen, een fysisch chemicus, legde uit wat de biochemische ontwikkelingen waren van het Pfizer vaccin. Een helder en duidelijk verhaal over iets waar ik nooit helemaal het fijne van wist, maar dat ik zonder meer aannam. Nu kan ik een eventueel relaas boekstaven met wat feiten.

Dat heerlijke ochtendlicht en weer de grote vlucht ganzen boven onze hoofden. Negen uur ontbijten, dacht vriendinlief, maar terwijl ik bijna klaar was en zij onder de douche wilde stappen, werden we er attent op gemaakt dat half negen stond gepland. kwartiertje te laat, maar tijd genoeg om een eitje leeg te lepelen en nog een rondje rond het huis te maken, om de herfst te vangen in beeld met aandacht voor de kleine details en kleur.

Daarna vloog de tijd, zoals zo vaak als concentratie een grote rol speelt. Het was een grote zinkplaat en als ik het af wilde hebben, was het gestage tempo allesbepalend. Eigenlijk was er nauwelijks tijd voor de ingelaste pauzes. Vriendin was met haar geëtste bootjes aan het experimenteren geslagen met aquarelverf en half afgeslagen platen, zodat sommige afdrukken dreigende lucht vertoonde of een vrolijke noot kreeg door de kleuren.

Mijn dagpauwoog was nog niet helemaal af en we spraken af dat ik er een afdruk van zou maken, om te kijken wat tot nu toe het resultaat zou zijn. Dat viel niet tegen. Een leerzaam object en in alle opzichten weer een eyeopener voor de volgende keer. Daar was de cursus ook voor bedoeld. Ieder jaar een stapje verder in dit aloude ambacht.

Aan het einde van de middag kwamen alle werken van iedereen op tafel te liggen en werden een voor een besproken. Bij allen werd er een positieve draai aangegeven, zodat je met een goed gevoel afscheid kon nemen van de bijzondere plek, van alle vrienden en van de lieve gastheer en gastvrouw, die nu op hun lauweren mochten rusten.

Dag prachtig Reesdal, dag lief Drenthe, tot de volgende keer. De kleine blauwe prins zoefde gemoedelijk over ‘s Heeren wegen, terwijl de kleine wrikkende gedachte zich achter het voorhoofd had geplant. Wat doen we toch met z’n allen in de Randstad.

Vlak voor ik weg ging had de Etsmeester nog witte inkt genoemd, om het foutje te verhelpen. Dus gisteren ging ik op pad naar het luilekkerland voor de kunstenaar. Mondkapje voor. O, wat viel de tijd zonder toch te koesteren. Witte inkt en gele oker was de buit om vandaag mee aan de slag te gaan.

Eerst het hoofd twee uur in de Henna en daarna naar de fysio. Mijn lieve nieuwe kleindochter wordt vier vandaag en dat mag natuurlijk dunnetjes gevierd. Het echte grote feest is pas volgend weekeinde. Een eerste schooldag in een nieuwe stad en de vraag voor wie het het meest spannend is, Voor mams of voor dochterlief. Betraande gezichten, geklemde knuffels onder de armen als enige houvast van thuis, letterlijk en figuurlijk, en het zwaaien op de zwaaikist voor de groep waren jarenlang schering en inslag. Zodra de ouders of de oppas de hielen hadden gelicht, was de afleiding groot genoeg om het verdriet te stillen. Kleine meisjes worden groot.