Wat let me nog

Het was geen storing, maar er was een blokkade door KPN zelf, omdat er indringers op de loer lagen. Geen idee hoe dat er aan toe gaat in kabeltjesland. Nou ja, er is wel veel bekend, maar naar de hoed en de rand hoef je me niet te vragen. Daar heb ik echt zoonlief bij nodig. Vandaag wordt er weer door hem gebeld, want gisteren op de valreep van de werkdag lukte het kennelijk niet meer om dat ene knopje te vinden. Gelukkig had oudste zoon een deelzender, zodat de televisie gewoon bereikbaar was en wist de jongste me wegwijs te maken door de hotspot perikelen. Alles blijkt nog steeds onder handbereik te zijn, als je de juiste stappen kunt zetten.

Het voelt wel wat mutserig, als een echte senior zal ik maar zeggen en tegelijkertijd is daarnaast het besef van mijn eigen andere universum, dat gesneden koek voor mij is. Zo heeft ieder kwaliteiten en dat te delen met elkaar is de kers op de taart.

Voorbereidingen voor de ets brengt een getekende Pluis in vol ornaat, haartje voor haartje uitgespeld. Vanmorgen heb ik bij de snelservice tien zwart/wit foto’s besteld die zometeen op te halen zijn. Dan kan ik vast tekenen op papier en de platen polijsten. Met Basso koperpoets worden ze daarna glimmend als een spiegeltje. Het etszwart komt er in het atelier van Han Van Hagen op. Daarna kan het grote feest beginnen.

Vanmorgen zag ik een filmpje op kanaal Oost over Ronald A. Westerhuis. Als we het dan toch hebben over polijsten, dan wordt daar eer grof geschut mee ingezet. Hij bedenkt prachtige objecten waar een heel team voor nodig is om ze uit te voeren. Het MH17 gedenkteken is van zijn hand. Een indrukwekkend ‘oog’ op de hemel gericht van cortexstaal en staal. Het kent een prachtige symboliek als van herdenken en vooruitzien.

Vanavond gaat er weer gezongen worden en dat betekent een gezellige oefenmiddag met zuslief. Voor die tijd is het fijn als alles voor morgen in kannen en kruiken is, inclusief een wasje met wat truien die mee mogen. Het zorgt voor een ietwat opgejaagd gevoel, dat even zal aanhouden en daarna verdwijnt. ‘Kalmpjes aan, dan breekt het lijntje niet’, hoor ik mijn vader brommen. En zo is dat.

Broerlief belde gisteren of ik hem wilde helpen met herinneringen aan zijn jeugd in verband met een onderzoek. Dat wordt weer een afdaling naar het verleden, waar het altijd goed toeven is, ook al was echt niet alles rozengeur en maneschijn. Mijn ouders moesten hard sappelen om alles rond te breien, daar in de net iets te krappe woning. Het is goed om de herinnering te plaatsen in de tijdgeest, want dat zet grote druk op het geheel. Wat nu bizar of banaal lijkt, was vroeger heel gewoon. Wat ook meetelt is je beleving als kind. Dat is vooral duidelijk te horen in het relaas van de vier oudste kinderen van Ruinerwold, die opgroeiden in afzondering, met een pa en ma met een volstrekt eigen en nogal Spartaanse geloofsbeleving. Hemelschreiend relaas van hun jeugd, waarbij ze niet beter wisten, dan dat het leven op die manier te doen gebruikelijk was. Met ontsteltenis heb ik de afleveringen bekeken. Dat het nog kon in die tijd. Het duurde even eer het weer uit mijn gedachten was.

Huppetee, in de benen. Na regen komt zonneschijn, belooft het buiten. Wat let me nog.