Rijke tradities vragen om behoud

In de ochtendspits en bijna vergeten hoeveel verkeer er op de weg kan zijn. Een meer dan duidelijk teken dat het leven zich weer aan het normaliseren was tot op het niveau van voor de grens, getrokken door een virus. in de sporthal zoemden de ventilatoren en boven, na een zelf bestuurbare lift met een druk op een rode knop, hing een waas van zwembad, lichte chloorsporen, grote vitrines met uitzicht op het bassin. Daar zweefden grijze hoofden net op het water, het senioren zwemuur. Een medewerker probeerde de blauwe gloed van de ruiten streeploos weg te poetsen, zo leek het. De vrouw, die weggedoken achter haar computer zat, zag ik pas toen iemand haar gedag zei en zij antwoordde.

In de theaterzaal werd ik hartelijk ontvangen door de lichtman, die zijn vrijwilligersbaan had ingeruild voor een vaste aanstelling en met trefzekerheid de weg aan het bereiden was voor een geslaagde voorstelling. Buiten de zaal zocht ik de juiste positie voor de banner. Recht tegenover de trap, zodat de groepen van de diverse scholen haar goed konden zien. Ziezo. Het wachten was op de spelers en daarna op de komst van de kinderen. Het decor was klaar, want er waren al twee dagen voorstellingen geweest. Beide acteurs kwamen kort na elkaar, enthousiast herkenning bevestigend, ‘Gezellig, jij hier’.

Daar kwam de eerste groep al aan. De juf vertelde dat er kinderen bij waren, die nog nooit in het pluche gezeten hadden. Ze vroegen nieuwsgierig naar de kleur van de stoelen. ‘Wat denk je. Het heet de blauwe zaal’. Altijd was er wel een snelle denker bij die het onmiddellijk inkopte. ‘Haha, blauw natuurlijk’. ‘En van fluweel’ vulde ik betekenisvol aan. Dat leverde verwachtingsvolle blikken op. De ochtend kon nu al niet meer stuk. De scholen druppelden een voor een binnen. Vijf voor tien kwam Marcel waarschuwen dat we door konden lopen. Een school was verlaat door de wegwerkzaamheden. Geen probleem, we hadden de hele ochtend de tijd.

Er volgde, zoals bij de vorige keren een ademloze stilte op alle gebeurtenissen op het podium, onderdrukt gegiechel, voorvoelbare spanning, opluchting na een spannende scène en een schok bij de laatste ontknoping, compleet met gilletjes. 100 kinderen drie kwartier lang ademloos laten genieten, de twee mannen konden dat. Het enthousiasme klonk door in de verhalen die los kwamen in de gang terug naar de hal. Een geslaagde voorstelling op alle fronten, zeker toen aan het eind het special effect nog eens dunnetjes werden overgedaan met behulp van twee van de kinderen.

Boodschappen en dan op de bank. Met weinig slaap tijd voor een middagdutje. Expres omdat ik de rijke avond met het etentje wist en door de gouden regel: kalmpjes aan dan breekt het lijntje niet. De bloemen waren in huis, de wijnfles met het mooie etiket van vriendschap en de niet te drinken wijn, versierd met een lintje. Sneller dan verwacht tijd om te gaan. Ook hier weer een warm welkom na een jaar. De avond met vriendinlief en eega, dochterlief die taken van haar moeder overnam zodat we bij konden praten. Kinderen, schoolperikelen, heden, verleden, de rode draden in ons leven, manlief nam het voetbal van de jongens met me door. Dochter had ik ooit als vierjarige bij mij in de groep binnen zien komen en zat, als al mijn schatjes, in het hart verankerd. Zo werkt dat.

Heerlijke salade vooraf, tagliatelle ai funghi, een mooie chardonnay erbij en de kaasplank toe, met Port als besluit, verzegelde de traditie. Die houden we erin. Een goede bezegeling van de verbinding die ooit was ontstaan op de dag, dat ze met dochterlief de groep kwamen binnen lopen. Rijke tradities vragen om behoud.