De hoogste tijd

Er zijn mensen die zo eens in de paar jaar opduiken op de meest onverwachte plekken of momenten. In de Supermarkt bijvoorbeeld, op de toerit naar een bos, in de villa van een bekende zanger of in het museum. Bij sommige heb je weifelachtige gevoelens. ‘Waar ken ik je ook al weer van’. Dat zijn nog al wat maatschappelijke takken aan mijn boom. School, de kleuterkweek, het ziekenhuis, de avondopleiding,, volksdansen, de optredens met de band, de vriendenkring, het voetbal en via de kinderen. Soms is het diep graven.

Gisteren riep iemand mijn naam in de winkel en complimenteerde me met mijn blog, die ze graag leest. Het was een vrouw uit het verleden. Ze hoorde bij onze kinderen en manlief in de gloriedagen. Bij het karretje met mijn boodschappen kwam het verleden bovendrijven, maar ook het heden en wat het allemaal gebracht heeft. Niet alles blijft rozengeur en maneschijn. Haar mantelzorg slobberde om haar heen en legde het leed bloot. Dan is een winkelbezoek de verademing, het gesprek met een ander een oprechte behoefte. De boog kan niet altijd gespannen zijn. Even los te komen van wat dagelijks opduikt is een noodzaak om op te laden en nieuwe energie te krijgen. Er viel genoeg te overpeinzen op de weg terug.

Deze week van de volle maan vergt veel wakkere nachten. Dan is de IPad met haar tekenprogramma een bron van vreugde. Er wordt wat afgetekend. Niet alleen om te inktoberen, maar ook door familiekiekjes om te zetten in eenvoudige opzetjes aan de hand van foto’s. Het doet me denken aan de manuscripten uit de Middeleeuwen, toen de boekdrukkunst nog niet uitgevonden was en men eindeloos geschriften aan het overschrijven was. De vertaalslag van foto naar tekening is net zoiets. Een techniek die, om kunst te worden, kan worden omgezet in de eigen interpretatie. Het spelen ermee is iedere dag weer een bron aan ‘Aha-erlebnis’ en de mogelijkheden zijn eindeloos.

In een van die onderbroken nachten begon ik aan een van de kinderboeken voor de volgende deadline. Het grote formaat boek houdt het midden tussen een graphic novel en een kunstwerk op zich, met de prachtige, invoelbare illustraties. Het verhaal is ontroerend en spannend. Dat betekent dat, als je er aan begint, het onmogelijk wordt om het weg te leggen. Ik kan de titel nog niet verklappen, maar oh, de tijd nam een vlucht van twee uur naar vijf uur. Zo kan het zijn, als literatuur de pen scherpt in emotie en magie.

Een van de opdrachten van #inktober was ‘extinct’ wat ‘uitgestorven’ betekent. Ooit, lang geleden hadden we een project bedacht dat over de oervogel Archeopteryx en de Paradijsvogel ging. In de laatste rol was ik verkleed als een zeer kleurrijke soort Pino, die in een groot nest op het Robbeneiland(gemaakt van een grote autoband en heel veel wilgentakken) woonde. De Archeopteryx was een handpop, die vriendinlief en collega met haar gouden handjes in elkaar had geknutseld en er angstaanjagend ‘oer’ uitzag. Het was een heerlijke binnenkomer en stond garant voor vele weken spannende avonturen.

De handpop heb ik gered van de ondergang en hij ligt nu te zieltogen op de bovenste plank van de boekenkast. Af en toe mag hij even luchten op mijn hand en het stof van zijn vleugels wapperen. Dan krast hij me met veel misbaar toe. Aan de kleinkinderen heb ik ‘m nog niet voorgesteld. Daar zijn teveel echte kleintjes bij. want zijn scherpe tandjes en het warrige verenpak zijn net iets te echt voor een tweejarige. Om het goed te maken mag hij een paar dagen over de spijlen hangen.

Straks naar de fysio en voor nu…in de benen. Het is de hoogste tijd.