Daar vertrouwen in te mogen hebben

Ziezo, en wat me bijna lukt is het typen met zeven vingers, dat zijn er al twee meer. Moet er wel even voor door de pijn barrière. Een kniesoor die daar op let. In de donkerte van de ochtend vervolgens nogmaals in slaap gesukkeld en bij opkomst van de zon eindelijk een beetje in de running. Het moge duidelijk zijn. Een kind van het licht ben ik. Ooit was dat anders. Met de opleidingen die ik gedaan heb in het verleden, sloegen vele nachtelijke uren stuk op mijn studie. Heerlijk. Kinderen naar bed, geen telefoongerinkel, soms nog wat vage schuurgeluiden als manlief tot laat in de schuur bezig was met een van zijn fietsen, maar doorgaans doodse stilte. Teksten komen beter binnen, volzinnen vliegen je om de oren, kamertjes in het hoofd gaan open om de leerstof zorgvuldig op te bergen, de geest komt vanzelf in een poëtische bui. Niet zelden verstoorde de eerste schemer mijn noeste arbeid en stram en stijf zocht ik de slaapstonde, waar een ronkende echtgenoot oerwouden omver aan het zagen was. Door vermoeidheid overmand sliep ik in, er dwars doorheen.

Zo werd alle stof dubbel verwerkt, want in de droom mengden zich de zwarte vogels met de zeventiende eeuwers en de boomdiagrammen met de naturalisten, ontsloot zich het abdomen naast de techniek van het bedden opmaken, zweefde een rijmelarij boven de Rust, Reinheid en Regelmaat van de pedagoog Ribble. Het was een grote drukke bedoening daar in de droomwolken boven mijn hoofd.

Gisteren kreeg ik van een lieve blogger de tip voor de film Un Monde van Laura Wandel. Ze had er aan moeten denken, bij het lezen van mijn blog over het alleen spelende kind. Een indringende film over gepest worden en wat dat tot gevolgen heeft voor het zusje, die daar niets van over mag zeggen tegen haar ouders, maar door hen onderdruk wordt gezet om doorgeefluik te zijn. Iets om te onthouden als hij hier komt draaien. Vanaf donderdag 25 november 2021 in de bioscoop.

Een ander heuglijk feit is dat Stromae een nieuw nummer heeft uitgebracht. Een fantastisch nummer waarbij hij het glas heft op het gewone doorsnee volk. Een dame van de retirade, vissers op hun boten, kantoorklerken, vrouwen in een slachthuis, de bakker, serveersters, slagers. De clip is prachtig en let vooral op de uitdrukking op de gezichten, de begeestering in de ogen, de trotse uitstraling van een gelaat terwijl er gedanst wordt.

Dan was er nog die lieve vriend met een alarmerend bericht, dat er voor zorgde, dat elke niet bezette seconde van mijn gedachten bij hem zijn en waarbij ik hoop en eigenlijk ook wel weet, dat hij dat voelen mag en kan. We raken allemaal op leeftijd en het is natuurlijk een klein wonder als dat zo kunstig in elkaar geknutselde lijf het allemaal maar gewoon blijft doen, zonder slijtage, zonder gebreken. Ergens komt eens bij iemand wel even de klad erin. Dan is het te hopen dat het aan de periferie blijft, maar zodra het vitale delen omvat is het een ander verhaal. Negeren is niet meer mogelijk. Liefde is dan wat verzacht en een nauwe geestelijke verbondenheid. Vaste waarden die onbetrouwbaar worden, brengen de omgeving aan het wankelen. Een rots in de branding die afkalft tot een kasplant, een trotse spil van het gezin, die niet langer zelf zorg kan bieden, is ineens een lijdend voorwerp. De verandering is groot. Rollen worden omgedraaid en waarheden schudden op hun grondvesten. Daar nieuw waarden in te vinden met respect voor iedereen is een uitdaging.

Herfst, vallende bladeren, de neergang van de natuur is het voorbeeld. Uit de donkere dagen pelt zich het licht. Aan het eind van de winterdag staat het voorjaar op en verheft zich. Daar vertrouwen in te mogen hebben…