Minder is meer

Op het kindplatform van Nivoz werd een verhaal verteld over een jongetje dat bij een zorginstelling was aangemerkt met het doel: Speelt met andere kinderen. Hij speelde namelijk altijd alleen. Met pionnetjes op een rijtje, met dobbelstenen, waarmee hij sommen maakte in zijn hoofd, met een spelletje in een hoekje, met het sorteren van klein naar groot. Zijn begeleidster vroeg zich af waarom hij zich alleen terugtrok en niet met de andere kinderen speelde. Toen ze met hem in gesprek ging, bleek dat hij intens gelukkig was in zijn spel. Het leidde bij haar tot de vraag of samenspel wel altijd zo gelukzalig was. Mag een kind ook als einzelgänger groot worden.

Ik heb ze in de groep gehad. Kinderen die eindeloos zichzelf konden vermaken en daar volkomen gelukkig bij waren, zich senang voelden en zich goed ontwikkelden. Het mooiste voorbeeld is zoonlief, de jongste, die tussen zijn tien jaar oudere broers en zussen als klein kind gewend was om alleen te spelen. Urenlang kon hij met papier en een schaar in de weer zijn om een papieren wereld te scheppen. Aan het strand waren het schelpen, in het bos de spar-en dennenappels, langs de rivier de gestapelde stenen, die hem de verhalen ontlokten en nooit, nooit verveelde hij zich een moment.

Mijn insteek op school bleef, het kind zelf te laten zijn wie hij was. Uitdagingen te bieden, maar niets te forceren, nieuw spelmateriaal aan te schaffen, maar het niet op te dringen. Eigenlijk was het bieden van mogelijkheden het voornaamste gegeven. Kinderen komen altijd, maar wel in de stroom van hun eigen ontwikkeling en soms komen ze niet, eenvoudig omdat ze daar geen behoefte aan hebben. De collega’s van de begeleidster van de jongen zorgden ervoor dat hij uiteindelijk wel speelde met andere kinderen. Ziezo, het doel kon worden afgevinkt. Maar de begeleidster bemerkte ook dat er van het gelukkige jongetje in zijn eigen hoekje niets meer over was. Zodra het speeluur voorbij was, trok hij zich terug, opgelucht en blij. Een prachtig en gelukkig introvert kind, waar menigeen jaloers op kan zijn, omdat hij van zichzelf kon en mocht houden.

Mijn zoon is opgegroeid tot iemand met uitgesproken en bijzondere ideeën, lief en hartelijk, dol op de kleintjes in de familie en met zijn vriendin ondernemen ze spannende uitdagingen, die de gemiddelde mens niet gauw zou kiezen. Ze zijn samen volmaakt gelukkig. Al vanaf heel jong heeft hij de wegen precies zo bewandeld als hij wilde, heb ik alleen maar voor de veilige voorwaarden hoeven zorgen. Een individu, die altijd, los van de massa, zijn eigen plan trekt, zijn eigen mening getrouw is en zelden oordeelt over wat anderen anders doen. Om van te leren en om als moeder trots op te zijn.

Een mooie overpeinzing op een miezerige morgen. Mijn gedachten zijn bij de mensen op de tuin, die nu het dak aan het timmeren zijn. Zijn ze er mee door gegaan in het druilerige weer. Gisteren waren ze al een eind opgeschoten. Na de lunch kon ik niet veel meer uitrichten, dus liep ik even naar achteren, naar mijn eigen tuin. Diepe voren in de modder op het pad door de fietsers die daar gereden hadden. Dat werd polletje springen, nou, springen, dat redde ik niet.

In mijn paradijsje hing de doordringende geur van de walmende houtkachel van de buurman. Het is een van de redenen, dat ik alleen met de deur dicht in het atelier kan toeven. De rook slaat onmiddellijk op mijn longen en zorgt voor benauwdheid, een brakke stem en vermoeidheid. Hoe dat probleem aan te pakken, om paradijs weer paradijs te laten zijn. Iets om op te broeden, want buurman woont er praktisch.

De opdracht voor inktober is ‘Moon”. Dat gebruik ik voor een voorstelling, die genoeg zegt, maar waar de kunst van het weglaten is ingezet. evenals iets te laten zijn wat het is. Inderdaad. Minder is meer.