Diepe genegenheid

Ineens schoof een plat mannetje langszij. Een krantenmannetje. De wind had hem tot actie gewekt en bol en levend gemaakt. Stappen verzetten kon hij door de luchtstroom die zijn voeten bewoog. Zijn krantenhoofd zwabberde op de dunne nek heen en weer. Hoe heette dat jongetje ook alweer waar deze Scandinavische kinderfilm over ging? Het verbaast me soms wat er in die bezige brei daarboven komt bovendrijven en ik verbeeld me gangen met ontelbaar veel deuren. Achter iedere deur zit een herinnering of een ervaring, een stukje verleden, een flard van het heden. Dat van de toekomst bergt hoop en verlangen.

Met de krantenman mee kwam mijn grote uitvinder van de groep in beeld. De kleine grote man reed op een driewieler. Aan het achtereind had hij een touw laten knopen en aan dat uiteinde ervan weer een bezem. Hij veegde het schoolplein schoon van zand en bladeren met zijn uitvinding. Het in- en -introtse snoetje straalde. Deze eigentijdse opa bakkebaard mocht een demonstratie geven voor de hele groep en kreeg een eervolle vermelding tijdens de reflectiekring en het predicaat ‘Uitvinder’ achter zijn naam.

Een mailtje meldde dat ik over twee weken weer een voorstelling mag begeleiden. Honderd kinderen schoon aan de haak. Het is ‘Werktuig’ met Silas en Joeso, die een verteltheater een ingenieus decor te berde brengen. Ergens midden in de luwte van corona in juni had ik ze al een keer of vier meegemaakt. Heerlijke mannen, die de aandacht met het grootste gemak geboeid houden. Nu kan het eindelijk weer allemaal van start gaan. Blij voor spelers en de kinderen, die die voeding zo broodnodig hebben. Hoe komt anders alles achter die deuren in hun hoofd gevuld?

Gisteren hadden zus en ik een afspraak om de altpartijen door te nemen voor het samen te stellen ensemble, waar we ons voor hebben opgegeven. We vogelden met behulp van de piano en de bladmuziek de juiste melodie eruit. Vanmorgen stuurde ze een geluidsfragment door van de eerste song. Twee klassiekers uit Engeland, drie Italiaanse stukken om mee te beginnen. Handig om het samen uit te kunnen zoeken, want we zijn beide alt.

Vanmorgen zag ik de wonderlijke coming-of-agefilm ’20th Century Women’ van regisseur Mike Mills in een ode aan zijn moeder. De alleenstaande gescheiden moeder en haar vijftienjarige zoon wonen in een groot huis eind jaren zeventig en er zijn ook nog twee kamerbewoners en een vriendinnetje van zoonlief. Het feminisme, de punkbeweging, de seksuele revolutie, het opvoeden en vaderloos opgroeien rolden allemaal in een voortdurende sigarettendamp voorbij.

Morgen zijn er drie workshops Cultureel Erfgoed, achter elkaar in de ochtend. Ik zal proberen om het wandelwagentje weer aan kleindochter te ontfutselen. Ze is er nogal groos mee en rijdt de hele dag haar poppenkind in het rond. De Dubbeldekkerkoeken uit het verleden zijn weliswaar een succes, maar er zijn veel kinderen met allergieën die dan niet mee kunnen delen in de feestvreugde. Dat wordt vandaag een speurtocht naar suikervrij en glutenvrij. Wie weet hoe een koe een haas vangt.

Vandaag is de wijze in het verre Hongarije jarig. Via social media heb ik laten weten het feest in gedachten mee te vieren, al zal het sober zijn. Een toost voor een lieve vriend in dat onbereikbare land. Hoe goed is een afstand te overbruggen als de boodschap wordt gebed in diepe genegenheid.