Ze krast goedkeurend

Vierkante oogjes. Eigen schuld. Moet je maar niet in het donker een film aanklikken op de Ipad, die zo boeiend is, dat het onmogelijk is haar weer uit te zetten. De betreffende film was: ‘Elizabeth is missing’, een televisiedrama van Aisling Walsh naar de roman van Emma Healey. Glenda Jackson speelt Maud, een vrouw met Alzheimer. Ze wordt steeds meer dement en de lijntjes Verleden en Heden raken intens verstrengeld. Krachtige rol van Glenda en een smartelijk maar ingenieus verhaal. De moeit van het kijken waard.

De zon is er alweer, warempel, en geeft de boom voor mijn raam een frivole noot. Gisteren met het wachten op het ketelmannetje, konden de balkondeuren open. Alles was van een leien dakje gegaan. Ketel gestoft, zolder gestofzuigd, trap afgenomen, laat de ketelbouwer maar komen. Het lijf riep om extra zuurstof, vandaar de balkondeuren. Pluis vond het ook een aangename verrassing en ging liggen soezen op de terrastafel, met zonnestralen die haar rug kietelden en wind die haar haartjes pluizig blies. Zij vond het elke dag dierendag, al had ik vanmorgen haar bakje voller gedaan dan gewoonlijk.

Om half drie werd er aangebeld. Geen idee wie er voor de deur stond, want ik had al op open gedrukt. Daar stapte de verrassing de galerij op. Het ketelmannetje bleek een ketelvrouwtje te zijn. Nog mooiere titel voor een verhaal. Iets in de trant van Piggelmee en vrouwtje Piggelmee uit de Keulse Pot. Wat een fijn idee. Geen klossende herenschoenen, maar ijle damesvoeten op de trap. Ze was gereserveerd vriendelijk, wilde niets drinken en klaarde de klus binnen een half uur. Ik hoefde niet mee naar boven. Dat scheelde lucht. De ketel is weer als nieuw en heeft twee nieuwe telefoonstickers op haar deur voor als er iets mis mocht zijn.

Bij de kringloop, nog steeds op jacht naar de boeken, kwam ik een vader van school tegen, die alle klussen van de wijk onbezoldigd voor zijn rekening neemt. Schoonmaken, heggen snoeien, vuil ruimen. Daarnaast voedt hij zijn zeven kinderen op. Hij deelde met mij zijn zorgen over het ouderlijk gezag, dat af en toe, met puberende dochters, ondermijnd dreigde te worden. ‘Ze mogen veel van mij, maar ze moeten wel luisteren naar goede raad’, ratelde hij in zijn koeterwaals en zijn trouwe ogen hingen wat moedeloos neer. ‘Het gaat goed komen hoor, ik moet alleen de balans zien te vinden’, besloot hij optimistisch. Grenzen aangeven, het moeilijkste wat er is. Zo mooi dat hij daarover nadacht en niet de Vaders-Wil-Is-Wet cultuur bezigde. De kinderen wentelen in liefde. Een betere basis is er niet.

De boekenrijen toonden veel bijna nieuwe boeken. Een keer lezen en weg ermee is kennelijk het idee. Ik speur mijn eigen boekenkasten langs in gedachten. Zonder is niet mogelijk. Dat heb ik al eens geprobeerd door ze naar zolder te verbannen. Boeken bepalen voor mij de leefbaarheid in de kamer. Per slot van rekening woon je er een tijdje in, ben je van de wereld af en in een geheel andere tijdzone. Ik zal er wel weer eens doorheen spitten om plaats te maken. Een van mijn trouwste lezers doet voor elk nieuw boek een oud exemplaar de deur uit. Valt er naar toe te groeien?

De #inktober opdracht van vandaag is ‘Raven’. Ik dacht onmiddellijk aan de voorstelling van Het Filiaal met hun ‘Fallen Dreams’ waarin het meisje Raaf ontmoet. Van het schetsboek was het gisteren niet gekomen. dat idee gaat vandaag in de herkansing. De Ipad is geduldig. Kauw, buiten in haar feestelijke boom, kijkt toe. Ze krast goedkeurend.