Niet te versmaden

Er rolde een zin naar buiten. ‘Mijn moeder had op het laatst ook een gebroken pols’. Zoonlief tegenover mij reageerde. ‘Op het laatst’, twee opgetrokken wenkbrauwen en vorsende vraagtekens in zijn ogen. De reactie kwam snel en vergoelijkend. ‘Nee, niet ook, ook is verkeerd. Haal dat er maar uit’. Geruststellende blik en de onvermijdelijke vraag ‘Is het niet een vreemde gedachte om bijna zo oud te zijn, als je moeder ooit geworden is’.

Het komt vaak op, die gedachte. Vooral ‘ s avonds, of in de nachtelijke uren als volle maan haar prikkelende energie als een deken over de aarde vlijdt. Op deze leeftijd had ze nog maar anderhalf jaar te gaan. Ondanks haar fieve zelf, ondanks haar bruisende energie. ‘s Nachts, als de ademhaling versneld door denkbeelden die de angst met de haren erbij sleept, weer van koude rillingen omgezet wordt in staccato ‘adem in, adem uit’, en lichte paniek smoort in luchtiger oorden, staat ze voor me en knikt bemoedigend. Nog een lange weg te gaan. Dat vertelde ik zoonlief niet op dat moment. Zes van de broers zijn al ver over die leeftijd heen. Ik ben de volgende die de drempel nog moet zien te halen. Zoals altijd ebt het weg in nieuwe beelden, die langszij drijven. Mijn verwaarloosde tuin bijvoorbeeld. Vandaag, met Brace, alvast een voorzichtige inspectie.

Een vrouwenhand had onmiskenbaar rond gewaard in het huis van zoonlief. Heerlijk kleed, zachte tinten, prachtig rijkelijk groen, roze, gouden elementen, bijzettafels en foto’s in dit spiegelrijk. Het getuigde van een goede smaak en van de rust, die het uitstraalde. Mijn B.I.G. Een mooie bescheiden plek. Samen al keuvelend de diepte in, dat was lang geleden. Daar wandelde de dood, naast de politiek, autisme, opvoeden, begrenzen. Het realisme werd benoemd in literatuur en of dat erg was. Iets met de taal van de jeugd en minzaam begrip.Heerlijk kabbelend en babbelend vloog er een wijle voorbij gedrenkt in twee grote kommen thee en een heel klein stukje Monchou. Precies genoeg.

https://www.npostart.nl/matthijs-gaat-door/18-09-2021/BV_101406584

Eindelijk was er tijd voor de vorige ‘Matthijs gaat door’ aflevering van afgelopen zaterdag. de grote rode draad was de gast van die avond Huub van der Lubbe. Dat bracht zoete herinneringen boven. Ons grootste optreden ooit van de band met een dijk-tribute in een echte theaterzaal. Rood pluche en uitverkocht. Zwarte galajurkjes en lange paarse handschoenen met een paarse boa temidden van onze zes mannen en met een ingehuurd blaasensemble. Dansen op de vulkaan, dat was het, de hele avond. De beleving, dat bijzondere gevoel, nietig zijn en je groots voelen, hoe bijzonder.

Huub opende hier ook met dansen op de vulkaan, verderop met het prachtige lied ‘ De zevende hemel’, maar met een daverend slotstuk als laatste. De saga over het lied ‘Audrey‘, door Paul Desmond, de saxofonist van het Brubeck ensemble, geschreven, als hommage aan zijn stille liefde voor Hepburn. Dat werd door Huub verteld, terwijl het nummer gespeeld werd, hartverscheurend mooi, zoals ook de tragiek doorklonk in een eeuwig verlangen en een niet weten, of Audrey ooit het lied had gehoord. Ze bleek er elke nacht voor het slapen gaan naar te hebben geluisterd. Desmond heeft het nooit geweten.

Nog een van de hoogtepunten van het programma is ‘Hotel Prinsen’ waar, in een nostalgisch decor, Joost Prinsen een gedicht voorleest, die hij zelf opduikelt recht uit het hart. A. M.G. Schmidt dit keer. De dictie, de blikken, het is ongeëvenaard. Joost Prinsen als voedsel voor de geest.

Het recept om op te fleuren na een ondag: Boeken, muziek en dans, laten Ploumen, Epke Zonderland en Matthijs zelf weten. Een ding is zeker, als ontbijt voor een nieuwe dag is het ook niet te versmaden.