Tel je zegeningen

De dag begon al vroeg. De cakes vroegen dringend om een inhaalslag. Deeg kloppen was een fluitje van een cent nu de routine er weer was ingeslopen. Finishing touch waren de schijfjes appel diep in het deeg geduwd. De kleinere vorm viel beter te vullen. Voordat vriendinlief op bezoek zou komen om half elf stond de bakvorm in de voorverwarmde oven. Het kruidencake beslag stond ook al klaar. Nu was het slechts nog een kwestie van afbakken.

Achter een grote pot purper zonnehoed kwam vriendin lachend vandaan. Omhelzing. De laatste keer dat we elkaar zagen was op onze trip naar de tentoonstelling van Jospin in ‘s Hertogenbosch. Ze had een tas vol pokemonkaarten bij zich. Ik zag in gedachte drie hele blije jongensgezichten doorschemeren. De kaarten waren van haar lieve zoon geweest, die ooit als kleine pork bij mij de groep binnen wandelde en nu jaren boven de Pokemons uitgegroeid was. Huis bewonderd. Lekkere cakegeur opgesnoven en met een bakje thee en mijn ochtendkoffie de nieuwe balkonnetje uitgeprobeerd.

Daar werd het alras te warm en we zochten de koelte op van het grote stille huis. De diepte in. Onze gesprekken hadden altijd een licht filosofische ondertoon. Over de belangrijkheid der dingen, de toekomst van de kinderen, de meerwaarde van het je vrij en ongebonden voelen met mijn pensioen en haar prepensioen. Het feit dat je je niet meer mee liet trekken door de gekte van alledag, omdat de geest in een ander tempo bivakkeerde en we allang ontdekt hadden, hoe een en ander beter werkte als het op de eigen manier kon worden opgepakt. De veelheid ervan kon je ook veranderen door iets op te schuiven of te laten en van tijd tot tijd door een retraite in te lassen. Voor we het wisten waren we een kruidencake, een thee, en heel wat onderwerpen verder. Het schilderen en tekenen kwam aan bod, waarbij ze naadloos wist in te vullen dat het niet om de gelijkenis ging, maar om de emotie van het moment. Zo was het in de ogen van de kunstenaar. Zo verheffend om elkaar aan te kunnen raken in iets wat je het liefste doet buiten schrijven.

De cake was helaas geblakerd om dat het te losse knopje van de temperatuur was verschoven naar de tweehonderd graden. Het heeft wat voeten in de aarde eer een nieuwe oven zich voegt naar jouw wensen. Ik zal haar de volgende keer liefdevol toespreken. Ze was wel mooi gerezen en had een prachtige vorm. Afkrabben maar.

Oppassen bij spring-in-‘t-veld, nu ze lag te genieten van haar middagslaap en mama de kleine filosoof uit school moest halen. De helft van de pokemonkaarten lag al klaar. Thee om mee te beginnen en rust, tot de fiets met lading weer voor het raam verscheen. Helemaal gelukzalig werd de nieuwe stapel ontvangen. Wat een rijkdom, daar kon zijn kaartentrommel weer rijkelijk mee gevuld. Een grote glimlach bleef op het verheugde koppie.

Kleindochter kwam al slaperig en veilig tegen moeder aangekruld nog even wakker worden en daarna moest ik al weer op pad om op tijd klaar te zijn voor een aangeboden etentje door de zussen en de zwager.

Vroeger dan gewend zaten zuslief en ik al met een wijn en een rosé op het terras en bemerkten vooral de lange wachttijden, die door onderbezetting of mismanagement was ontstaan. Dat bleef zo tijdens de hele dis. De maaltijd was niet heel bijzonder, maar het samenzijn genoeglijk, met hier en daar een, ons welbekende, discussie over vrijwilligerswerk en de arbeidsethiek. Wat is wenselijk. Een helpende hand die er anders niet zou zijn of er een betaalde functie van maken. Altijd lastig als de betekenisgeving ook voor de vrijwilliger belangrijk is. We zitten eigenlijk op één lijn, maar steken het anders in.

De luxe van opgehaald worden was goed voor een extra glaasje wijn. Je bent maar een keer per jaar jarig. De mooie klaprozen uit de wereldwinkel is precies dat toefje kleur dat naast het purper en het paars, die mooie invulling geeft tussen het groen. De zussen zelf zorgen voor kleur aan het bestaan. Onbetaalbaar, dus tel je zegeningen.