Het aanbod is er

Het is goed te doen, lezen en fietsen, kan ik jullie vertellen. Alleen…niet met een gipsen pootje, of je moet het stuur los laten. De breuk zit precies daar, waar de knik gemaakt wordt en het handvat in de greep houden geeft pijn. Een en een is twee, geen goed idee derhalve.

Maar de fiets was er wel voor toegerust. Een handig sleufje waar het boek opengeslagen in kon en het stuur het dichtslaan belemmerde. Officieel voor een iPad of iPhone is dit vernuft, vermoed ik. Film kijken is nog wat relaxter, want bij het fietsen worden de zinnen soms zeeën door de trapbeweging.

Bed verschoond, was in de machine en dan weer dat grote niets, dat alles opslokt. Het omwentelen van de trommel gaat gestaag door, voort en voort en voort. Het past bij de gemoedsrust, oneindigheid. Een bed verschonen met één hand valt nog niet mee. Links doet mee voor spek en bonen, terwijl ik het dekbed voorzie van haar nieuwe ‘ kleedje’. Ze mag steeds een punt vasthouden, waarbij het alert blijven geblazen is, zodat ze niet in een keer het volle gewicht van het dekbed te verduren krijgt.

Pluis keek verdwaasd naar de witte vlakte. De sprei zit eveneens in de trommel en nu bleef ze verstoken van haar dagelijkse verdwijntruc. Elke ochtend krabt ze aan de sprei, dan til ik het op en duikt zij eronder. Ik ben er wel, ik ben er niet, verstoppertje met de buitenwereld. Voor deze gelegenheid en vooral ook omdat ze me beledigd toe miauwde, heb ik mijn ochtendjas opgeofferd. Nu toeft ze samen met schaap al uren in dromenland.

Gisteren liep ik toch ook maar even naar de dichtstbijzijnde super. Ze hadden jonge spruitjes en dat gaf een onbedaarlijke trek in vis, sla, gebakken aardappelschijfjes en die heerlijke kleine knolletje in een botersaus met dille en limoen. Zomaar een aanval van kooklust, niet in de laatste plaats geïnitieerd door de twee herhalingen van Masterchef Australië. De aankondiging dat er in september met nieuwe afleveringen wordt gestart liet het hart een sprongetje maken. Goed voor nieuwe ideeën.

Op Twitter buitelen links en rechts over elkaar heen met ongezouten meningen over het versnellen van de opwarming van de aarde. Zowel ter linker als rechter zijde worden grove beledigingen op de persoon gespeeld. In de cocon die eigen wereld heet, kan ik niets anders dan te bedenken, dat het tijd wordt om ieders eigen ego en meningen te laten varen en over de grenzen heen te kijken. Mondiaal moet het roer om willen we nog toekomst bieden. Stop je onvrede diep weg en sla de handen ineen.

Gisteren zag ik een programma over ‘Vleesverlangen’. De ouders hadden vlees op het bord, maar het kind werd zonder vlees grootgebracht. ‘Ikke mag niet vlees’ zei ze een paar keer achter elkaar. Hoe rijm je zo’n inconsequentie. Dus ging de moeder op onderzoek uit, naar haar sterke vleesverlangen. Het voelde als verslaving en een test wees uit dat inderdaad haar verlangen groter was dan bijvoorbeeld die naar vleselijke lust. Ze besloot om eerlijk naar zichzelf te zijn en niet de ogen te sluiten en te stoppen bij het vlees in de keurige bakjes in de supermarkt, maar het leed van het dier eveneens aan den lijve te ondergaan. Ze ging stage lopen bij een biologische slagerij. Toen haar hand op de deurklink lag, haakte ik af.

Ik ben een consuminderaar wat vlees betreft. Sporadisch, in een opwelling, eet ik het soms. Met mijn reis: ‘In 80 dagen de wereld rond’ leerde ik vooral, dat het in sommige gebieden haast niet te doen is om verantwoorde kost zonder vlees bij elkaar te sprokkelen. De heerlijke gerechten die ik wel heb ontdekt, waren absoluut promotors van het eerste uur voor het vegetarische en veganistische bestaan. Wat een heerlijkheden.

Verlangen smoor je door er iets tegenover te zetten, wat het evenaard of dat zelfs beter smaakt. Proefondervindelijk ondergaan is een goede manier van ervaren. Het aanbod is er.