Als het licht maar schijnt

Met regen zijn er een aantal mogelijkheden. Je kan het gadeslaan en vinden dat je thuis hoog en droog zit, je kan er van balen dat er, zodra je naar buiten wandelt, emmers met nattigheid over je hoofd worden geleegd, je kan met een ANWB Jack en stevige wandelschoenen alles trotseren en de paden op de lanen in als een echte Jo met de banjo of je kan in de grootste fauteuil kruipen met een kop warme thee onder handbereik en afreizen in een mooi vers boek. Redden wat er te redden valt aan de tuin kan altijd later. Onkruid trekken in natte grond is mijl op zeven. Op vakantie is een museum, een prachtige bibliotheek, een kerk of een overdekt winkelcentrum nog een optie.

Dat laatste is aan mij niet erg besteed. Winkels zijn er voor de boodschappen en daar moet je zo snel mogelijk doorheen van A naar Z. Ik ga voor het spinnen van de cocon, laat mij maar lekker hier. Het boek dat ik aan het lezen ben, brengt me naar een eiland met een opa, die als vanzelf de mijne wordt. Al mijn ouderdomskwaaltjes zijn verdwenen als sneeuw voor de zon en ik ben met toegewijde aandacht mijn pas gekregen zeilbootje aan het schuren en schaven.

Pluis ligt aan mijn voeten en droomt mee. Buiten ruist het water onder de autobanden en de bomen schudden hun kruinen van het lauwe vocht. Ze ogen onrustig, maar binnen is alles stilgevallen, zelfs de tijd. Op mijn eigen wijze werk ik vandaag mee aan de tijdrebellie. Temidden van de overheersende vluchtige hedendaagse tijd, waarbij alles in een stroomversnelling voorbij trekt en klokken de dienst uitmaken, stopt het hier binnen. Nergens een klok te bekennen en op de digitale tijdsaanduidingen let ik niet. Ik ga al een leven lang zonder horloge of wekker door het leven, dus ben niet anders gewend. Ik wordt wakker op mijn eigen ritme en in het eigen uur. Als het licht wordt, maar ook bij een bepaalde maanstand of zomaar, omdat het lijf erom vraagt.

De douchearm is een succes. Ze knelt weliswaar de bovenarm prachtig rood, maar alles blijft kurkdroog daarbinnen. Ooit maakte ik een keer mee dat een van de vrienden met een gipsen been uitgleed, toen hij op de voorplecht van de zeilboot stond. Gips en water levert een drabbige en pijnlijke situatie op, kan ik je verzekeren. Het verhaal werd een anekdote en heeft lang tot hilarische lachsalvo’s geleid bij verjaardagen, omdat de toedracht steeds spectaculairder werd. Ze is blijven steken op een boterpapiertje dat uit de vuilnisbak was gevallen, die ook op de voorplecht stond.

Op de verjaardag van zuslief stonden de Olympische spelen aan. Dan is er geen tijd voor weemoed, nostalgie en anekdotes. Vier van de broers en schoonzussen en wij vier zussen met een zwager deelden de feestvreugde. Als afleiding kwam de nieuwste pork op bezoek met pa en ma. Een klein en vermakelijk blij kind met grote bruine kraalogen van plezier. Hij wentelde zich dankbaar in de aandacht van al die oma’s en opa’s, net als onze trotse zus trouwens, die smolt bij de aanblik van de kleine telg, aanwinst in alle opzichten.

Gisteren belde vriendinlief en in een seconde waren er drie uur verstreken, over tijd gesproken. We hadden elkaar door omstandigheden een paar maanden niet gesproken of gezien. In de lappenmand gezeten, flinke pech er overheen, een gemolesteerde voortuin en een drive om het binnenplaatsje dan maar hangmatgereed te maken. Een negatieve ervaring met een positieve draai. Maar er werd ook geknaagd aan haar vertrouwen en het gevoel van veiligheid. Dapper worstelde ze zich er doorheen in de wetenschap dat er straks betere tijden zullen komen.

Als de zon zich niet laat zien, zijn er de schemerlampen en de kaarsjes voor een knusse sfeer, de bank en het boek. Ik ga verder met schuren. Als het licht maar schijnt.