De morgenstond heeft goud in de mond

De duim begint weer normale vormen aan te nemen. Er ligt nog wel een blauwige waas om heen. Wat nu opspeelt is jeuk, op plekken waar niet bij te komen is. Niet aan denken en afleiding zoeken. Volgende week dinsdag komen ze met een hoogwerker en grof geschut voor het nog altijd lekkende dak. Met deze stortregens zijn de plastic tonnen eronder geen overbodige luxe.

Een hand buiten functie werpt allerhande ingenieuze oplossingen op. Knieën zijn perfecte klemmers voor het opendraaien van schroefdoppen. Minder geschikt voor verftubes, trouwens. Schaar blijft onder handbereik, want een seniorensluiting openen lukt ten enenmale niet. Een schuimspaan dient om de maïskolf klemvast te zetten, als ik de schutbladeren wil verwijderen. Peper om te malen blijkt echt een brug te ver. Het is leven in de vertraging. Even snel is er niet bij. Aankleden is uitkienen wat makkelijk is. Ook een nadenkertje, want een draaibeweging met de aangedane arm maken, daar wordt een mens niet vrolijk van.

De reacties van meelevende mensen zijn hartverwarmend. Apps, mails en belletjes te over. Tussendoor zijn er de nieuwsberichten, de Olympische spelen en de eenarmige schilderkunst. Het is een groot doek en ik moet er bij staan, dat zorgt er voor, dat bij tijd en wijle de bengelende arm moet laten bijkomen op de opgestapelde kussens.

Op FB heeft vriendinlief een leuke vraag. Of ik ook het idee kreeg, dat alle spreekwoorden, naarmate men ouder wordt, ‘Waarheid’ worden. Daar moest ik eerst even over peinzen. Ze zijn me altijd al waar gebleken. Niet voor niets zijn ze verweven in mijn dagelijkse vocabulaire. Dankzij de spreekwoorden werd er heel wat wijsheid betracht. Eigenlijk is het cultureel erfgoed en zaak om ze te blijven gebruiken en het de kinderen te leren. Bovendien zijn ze bloemrijk en niet zelden poëtisch. De kracht schuilt in de verbeelding.

Een schip met zure appelen, dat door een zwartgrijze donderwolk aan komt zwellen, haalt bij mij onmiddellijk het beeld naar voren van opbollende zeilen en een stuurman a la Wodan met woeste manen en baard. Het hellevuur in aantocht. Of het lieflijke: Beter een vogel in de hand dan tien in de lucht waar je je alles bij voor kan stellen of het wijze ‘ Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen’. ‘Zint eer gij begint’ had ik op het balansbord beter kunnen toepassen. Of was mijn onfortuinlijke actie een pas op de plaats, die nodig was om tot bezinning te komen. Wie zal het zeggen. De oude Pieter Brueghel wist allang de waarde van de spreekwoorden en legde ze vast op doek. Het zijn er meer dan honderd. Inderdaad iets om in ere te houden. Met vrienden op een warme zomeravond ook een heerlijk tijdverdrijf. Hoeveel spreekwoorden duikel je op binnen de tijd van de zandloper.

De pijn in de arm is aan het verschuiven. Nu is het witte pootje bovenop extra gevoelig. Ik vrees dat dat de blauwe plekken zijn en de zwelling. dat is het nadeel van verpakt, je weet niet hoe het zich verhoudt. Is het het normale proces, of moet je aan de bel trekken.

Straks word ik opgehaald en is er een onbezorgd dagje met mijn oude vriendinnen. Het wordt met gouden zonnegloed omlijst. Altijd weer een feest en nu dubbel, na die extra lange periode. Met zo’n dagopening kan de dag niet meer stuk. Ook iets wat ze vroeger al wisten en waar ik letterlijk en figuurlijk niets meer aan toe te voegen heb. De morgenstond heeft goud in de mond. 😉