Die masseren elkaar wel

Wat een heerlijk uitje werd het, deze bewolkte dag. Met de auto er op uit, al was er geen regen voorspeld. De dag liet zich lenen voor een bezoek aan een stadje. Zoals gewoonlijk was het recept ‘ op de bonnefooi’ en ‘ we zien wel waar het schip strandt’. Ooit, vroeger, leerden we van onze lieve moeder al, dat je dan een heel eind kon komen en je rugzak kon vullen met heel wat totaal niet verwachtte gebeurtenissen. Naadloos ging haar wijze les over in de praktijk. Bij Hellevoetsluis gingen we richting de vesting. De beste keuze die je kon maken op een wat grijze maandag met hier en daar een eigenzinnige zonnestraal.

Daar, bij die vesting bleek een prachtige oude sluis te liggen met uitzicht op de haven en de nieuw gebouwde huizen op de kade met een zonnige Curaçaose uitstraling, door de kleurige huizenrij. Grote, kleine en minijachten in de haven en vooral een paar families fuut. Een ervan zat te broeden op een nest, bij een tweede zat de kleine al op de rug, liet pa een waarschuwend geluid horen en diepte later een glinsterend zilveren visje op, die toen het te groot bleek voor de kleine, moeder eerst naar binnen werkte. Later zou ze het weer teruggeven aan haar kind.

Een haveninham verder liet een vrouw haar oude schnautzer uit in het water en aan het einde lag een klein verwant verloren eilandcafé met gesloten terras, middenin. Daarna waaierde het breed uit in het Haringvliet. Een mooie oude draaibrug verder was een terras opengesteld op de punt met uitzicht over haven en sluis en daar, vanaf de hoge krukken, bleek eerst koffie en daarna lunch een goed idee.

Het carillon speelde boven ons hoofd en elk kwartier en op de hele uren meende ik toch echt te zien dat de klokken daadwerkelijk werden geluid, maar zuslief verschilde van mening. Haar ogen zijn beter dan de mijne en misschien was hier de vader de wens van de gedachte.

Het maakte niet uit, via de andere kade wandelden we terug terwijl het broeierig warm werd. Ineens begreep ik wel, waarom men Siësta hield bij dergelijke gevoelstemperatuur. De benauwdheid vierde hoogtij.

In de auto met de airco aan was het goed te doen. In de middag was de bestemming Middelharnis, omdat daar ooit een kind verdronken was en Ed Hoornik dat zo lyrisch had beschreven. Bovendien bracht het ons terug naar de school waar we allen opgezeten hadden en les hadden gehad van een enthousiaste lerares Nederlands met een grote voorkeur voor poëzie en gedichtenwedstrijden.

We bleven steken in de buurt van de plaatselijke super en zochten niet het echte centrum op. Misschien ook omdat we de kluts kwijt waren dor het feit dat het een tweelingdorp vormde met Sommelsdijk en dat we dat niet wisten. Je reed Sommelsdijk in en kwam in Middelharnis uit. Goed voor luttele ogenblikken zinsbegoocheling.

Een plantage bood basiswinkels en koffie/thee bij de Hema op het terras. Geen spectaculair uitje, maar zoals vaak hadden we genoeg aan elkaar. Thuis zouden we uitzoeken hoe het zat met de twee dorpen. In sommige gevallen is voorkennis handiger.

Bij thuiskomst een lichte noedelsoep van de hand van zuslief en nog een avondwandeling, met recht een blokje om te noemen, in een inmiddels weer verfrissende temperatuur. Het leverde een nieuw te ontdekken natuurgebied op, vlak om de hoek. Dat was voor later om te ontginnen. Terwijl ik op huis aan ging, het hek het af liet weten en de beide zussen het bungalowpark gingen verkennen, kleurde de zon de wereld met rozerode sluiering.

Geen spelletje voor mij, maar gemijmer en verwerking van de dag, zoals altijd en nu toch wel een tikkie vermoeid van de meer dan tienduizend slenterstappen van die dag en alle indrukken. Dan gaat er geen linker-en rechterhersenhelft-stimulerend spel meer in. Die masseren elkaar wel.