Te pas en te onpas

Dochterlief stond eerder beneden dan ik had verwacht. Ik had me net genesteld in de bank met een tijdschrift. Geen probleem. Verder was ik er klaar voor. De kleine filosoof en kleindochter waren ook mee. We zochten het oude stadje op, waar een deel van mijn verleden zich had afgespeeld. Prompt kwam ik twee lieve bekenden tegen. Goed voor een praatje en om wat wetenswaardigheden uit te wisselen. Kleinzoon had de draaiende wieken van de molen ontdekt en we speurden de zijstraten af, net zo lang tot we de molen in volle glorie zagen draaien. De kleine stepte wat moeizamer voort op de hobbelige kinderhoofdjes. De kleine filosoof zag met zijn scherpe ogen kikkervisjes in de kleine gracht, waar ik drie keer moest kijken.

Het zou hier in het binnenstadje toch ook leuk wonen zijn, mijmerde ik. Tussen al die oude bakstenen voel ik me prima op mijn plek. Een appartement of een lief bovenhuis, hoe leuk zou dat zijn. Alleen is het er dan niet meer bij om incognito over straat te gaan. Dochter wandelde door met de twee en ik ging de winkel binnen. Het hele onderzoek zou een uur in beslag nemen. De optimetrist stelde zich voor en schoof gezelllig bij, toen ik op de behandelstoel had plaatsgenomen. Ze ging eerst uitleggen wat ze wilde doen. Zo’n uitleg is heel fijn, dan weet je wat je te wachten staat en het is een waarborg voor totale ontspanning. Het begon weer met de leestest. Daarna een druppel in de ogen, waarmee alles prachtig blauw zag. Ik maakte, voor zover ik het kon zien uitgebreide studies van dan wel het rechter-en het linker oor van haar, terwijl zij mijn oude oogbollen uitvoerig bekeek. De floaters waren te zien en wat rafelige randjes, maar niets van staar. Wel een verouderingsproces dat zich langzaam had ingezet, maar nu nog geenszins alarmerend was.

Tussendoor, na de pupilverwijdende druppels, was er thee en een gezellig kouten. Nu prikten de ogen wat en werd het waziger. Weer een uitgebreide studie van het oor en van de kamer links onder, links boven, recht naar beneden en weer omhoog terwijl zij achter in het oog keek. Met een verklaring op zak dat ik niet onder de dope zat, maar bij de opticien was geweest mocht ik weer gaan. Over twee weken een nieuwe bril met minder plus en meer min.

Dochterlief zat met twee zoete schatjes aan de tafel te wachten. Met geknepen ogen tegen het schelle licht in mijn verwijde pupillen op huis aan.

Dribbel was jarig, maar viert het vandaag pas. Als cadeautje had hij een dubbele oorontsteking er gratis en voor niets bijgekregen. Die arme lieverd. Minder leuk voor hem, maar gisteren in de morgen had hij er toch minder last van. Gelukkig maar want zijn feest werd uitbundig gevierd, compleet met kroon, liedjes en uitdelen(vingerpoppetjes met een doosje rozijnen). Op de foto kwam een brede glimlach onder zijn kleurrijke hoofdtooi uit. Vandaag wordt het voor de famil;ie gevierd. Straks eens kijken hoe hij zich voelt.

Na de escapades van gisteren en de slapeloze nacht ervoor, was het ineens om 20.00 uur, 22.30 uur geworden. Moest even bezinnen op hoe dat nou mogelijk was. Door vermoeidheid overmand en domweg in slaap gesukkeld. Zo werkt dat. Slaap haal je altijd in. Te pas en te onpas.