Ongeschreven gedachten

De grote kringlooptocht in gang gezet. Spullen uit de jaren 80 en 90 was de boodschap. Dus kwam ik thuis met een botervloot, een koffiepotje met stenen filter, een asbak, wierookstokjeshouder met wierook, een koekblik, een blik voor boterbabbelaars en een blik voor de koffie, een suikerpot die je om moet kiepen en een rieten poppenwagentje, zoals mijn eigen dochter had vroeger. Nu vandaag nog een telefoon met draaischijf en een zwart wit teveetje en dit kind is weer gelukkig. Het verhaal rolde er in één keer uit, vanmorgen vroeg. ik ben toch echt een mens van de deadline. Onder druk presteer je beter. Op die manier was ik weer even terug in de jaren ’80, de kinderen waren klein, de hectiek was minder groot, want de media was vrij beperkt. De tv, een pickup, een bandrecorder en een radio. De telefoon vast aan het snoer beperkte letterlijk en figuurlijk de bewegingsvrijheid.

André fietste losjes en levend met zijn trots, de eigenhandig gemaakte bakfiets met de twee oudsten erin, door mijn geheugen, de beste vader die je je als kind wensen kon, altijd in voor een grap, altijd klaar om te ondernemen. Hij nachtvlinderde de spullen bij elkaar, die het huis warm en gezellig maakten en de dagen waren vervuld van gewoonten. Kerst, Pasen en Sint waren als vanouds feesten met een uitgebreide lunch aan een overvloedig gedekte tafel, zondags was er voetbal voor hemzelf en zaterdagmorgen voor de jongens, op vrijdag was er ballet voor de dochters op een zolder aan huis door een echte klassiek geschoolde juf. Mijn wereld was die van de volksdans. Heerlijk om weer even thuis te zijn op de kamer van de meisjes met de grote sari’s als prachtige voile sprookjesgordijnen, de verkleedkleren, de knuffels, de barbies. Hier thuis vond ik ook nog van alles, dat mee mag in de ‘Koffer van het Verleden’, om het straks op school in de groep uit te pakken en af te rollen als een reis door de tijd.

Het verhaalt ook van mijn tijd als wijkverpleegkundige. Op de fiets langs alle patiënten. De intimiteit van een eigen huis, de persoonlijke sfeer, de cultuur in zo’n huis, die vorm geven aan de persoon die je voor je hebt, vond ik zo waardevol. Nog betekenisvoller dan de lichamelijke verzorging waren de koffieleutjes met het gesprek, dat steevast plaats vond. Daarin dropten mensen hun kleine zorgen, die vaak met een luisterend oor al zachter werden en behapbaar. Het zoeken naar oplossingen, het weven van een vangnet met de juiste woorden en aandacht. Er waren mooie parels tussen, maar ook een intens lijden, door allelei omstandigheden. In die dagen schreef ik niet, wat ik nu wel eens betreur.

Nu met deze kans om terug te gaan in de tijd en door het graven naar voorbeelden van toen, die anders waren dan nu, komt er heel wat omhoog. Ik kijk naar foto’s, speur vooral naar de voorwerpen op de achtergrond, die vaak nog meer vertellen dan het beeld op de voorgrond. Herinner me de koppies van de kinderen weer, hun lach, de oogopslag.

Ik merk, dat ik altijd naar nog vroeger afreis en deze middenperiode een beetje aan het lot heb over gelaten. Ook goed om daaraan terug te denken. Het zouden de antwoorden op de vragen van de kinderen kunnen zijn. Dezelfde, die ik nu zoek bij de verhalen van mijn moeder, en waarvan ik altijd spijt heb gehad, ze niet te hebben gesteld. De queeste op zich is een fijne aanleiding voor een mijmering, het heeft me veel gebracht. Maar soms zou je het verhaal van de persoon zelf willen horen en niet alleen maar uit de verhalen, die ik tussen de regels door lees in haar dagboeken. Hoe kijkt ze erbij, wat roept het op, waar waaiert haar visie heen, in welke emotie is het gedrenkt. Zoiets dus. Ongeschreven gedachten.