In dikke druppels

Terwijl de adrenaline ervoor zorgde dat ik na een uurtje slaap nog lag na te denderen door het zinderende einde van de wedstrijd Italië- Oostenrijk, leek het raadzamer om de afgelopen dag in kaart te brengen. Het verkeer in dit dorp in Zuid-Holland houdt niet op met langsrazen, ook al is het kwart voor twee ‘s nachts.

De ochtend was vroeg begonnen met een lekker ontbijt, terwijl de ene dochter verse bolletjes en croissants ging halen bij de gespotte bakker in het dorp, zorgden de andere dochter en ik ervoor dat de sinaasappelen waren geperst, de eitjes stonden te pruttelen en op de tafel allerlei lekkernijen kwamen. Avocado, komkommer, vega kaas, brie, kwark, verse thee, appeltjes voor de dorst.

De regen siepelde nog altijd en het slecht-weer-plan trad in werking. Deze dames waren voor geen gat te vangen. Drie kringlopen op het lijstje en eventueel de watertuin, in dorpen in de omgeving. Lunchen op het terras van een strandtent, wandelingetje langs het strand, terug over het hoge duin en daarna naar het vakantiehuis. Bij zoveel optimisme brak de zon door en zo kon het gebeuren dat we op het terras zelfs een beetje onder de visnetten moesten verdwijnen om niet te verbranden onder de snel warmer wordende zomerzon .

Soep, vegaburger, en een grote salade stilde de hongerige mens en de hele dag voelde feestelijk, omdat mondkapjes niet steeds op en af moesten, al waren veel mensen toch nog angstig. Die hielden het voor de vorm en de zekerheid nog op.

Heerlijke strandwandeling en goed voor een frisse wind door het hoofd, keitjes ketsen op het water en genieten van het Turneriaanse uitzicht in de verte, waar nevel en een aantal donkere wolken met zelfs een slag onweer voor een mooi contrast zorgden met het nog goudgele zand.

De weg door het duin toonde heggenrank, vlierbes, theunisbloem en gele toorts. Duinroos vlamde roze op tussen het geel, witte braam vulde onbeschaamd de lege plekken in, paarse distels wachten op de puttertjes en gaven twee verliefde lieveheersbeestjes ritmisch en ruim baan. Het leven kon zo weldadig zijn. De trap was hoog, het duin nog wat hoger, dus kalmpjes aan dan brak het lijntje niet en dochters boden de broodnodige steun.

Terwijl de lucht dichttrok reden we kennelijk de zon weer tegemoet, want bij het huis, was het fantastisch weer om het voornemen van dochter uit te voeren. Even suppen op de plassen rond de Westlandkassen. Natuurlijk was het lering ende vermaack. Ik kende het wel van de verhalen van anderen, maar had het nog nooit van dichtbij gezien en als de knie het niet onmogelijk maakte om vanuit kniestand te gaan staan, had ik het ook geprobeerd. Alhoewel, een beetje uitgeteld van de enerverende dag was ik wel. De oudste dochter liet zich na de tocht van de jongste instrueren en durfde het ook aan. Op de knieën weg en ja hoor stoer en staand, vol overgave, kwam ze weerom, net voor de donkere lucht uiteen spatte in dikke druppels.