Die blijven zien, dat is de kunst

Daar lig ik dan en luister naar de vreemde geluiden onder het gebinte van een klein bakhuisje achter een woning aan de rand van een dorp.

Naast mijn open zolder liggen in een kleine kamer mijn twee dochters. Ze zagen geen bossen om, zoals mijn vader en moeder deden en dat doet deugd. De enige die aan het spoken is, is hun slapeloze moeder, die altijd en overal moet wennen aan de vreemde geluiden, de andere geur, de doorlopende weg langs het water en het gedrup van de regendruppels op de dakpannen. Zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam, neuriet Rob de Nijs dwars door de waarneming heen. Het huisje is nieuw, strak en sober ingericht, met een douche en wc beneden, waarvoor je midden in de nacht een wankele wenteltrap af moet dalen. Twee kleine lampen, die we lieten branden, wijzen de weg.

De supplank van dochterlief staat verwachtingsvol in haar hoes te popelen om de vaart op te mogen. Er is ook een kano beschikbaar, maar morgen is er heel veel regen voorspelt.

De dochters liggen in diepe slaap en ik ben al een stief uurtje wakker. In het volledige duister straalt de iPad als de ster van Bethlehem en wijst de weg aan mijn dwalende gedachten. Midden in de vrijdagavondspits zijn we hier naar toe gereden in de soepregen met grote files tussendoor of langzaam rijdend verkeer. Heerlijke spaghetti met groene spinazie/broccolisaus en tomaten uit de oven had dochterlief op tafel getoverd. Daarna een klein ommetje om te zien waar de bakker was in het centrum. Alles onder handbereik, compact en klein met alleen die drukke doorgangsweg om op te letten.

Ooit gingen we gedrieën naar Brugge en troffen het toen ook niet. We zaten in de enige syberische storm die de lente rijk was. De kou sloeg ons om de oren en de ijzige wind bevroor wimpers, neustop, handen en voeten. Gedwongen afzakken. Naar binnen in elk theehuis, eettentje, museum en winkel, die warmte uitstraalde. Wel hadden we daar een hartverwarmende tweedehands boekwinkel/ontbijtshop gevonden. De boeken kon je lezen en kopen terwijl er een heerlijk ontbijt werd voorgeschoteld. De intense aandacht deed goed na de bittere kou van buiten. Weer en de drie dames gaan niet altijd even goed samen.

De merel zingt. ‘Blackbird singing in the Death of night’, mijn lievelingswekker. Het is half vijf en het klinkt me als muziek in de oren. Letterlijk en figuurlijk. Gisteren na de wandeling hebben we een slecht weer programma opgesteld. Kringloop, eventueel museum en we mogen weer winkelen zonder mondkapjes, al zie ik niet hoe je in de supermarkt de anderhalve meter kan handhaven.

Verder is er zoveel uit te wisselen. Opvoeden, verschillen kinderen vroeger in mijn tijd, in hun jeugd en nu. ‘Ze praten nu zo luid’ vond ik. Dat viel vooral op in de groep. Achteraf, met dit nachtelijke gepeins, bedenk ik dat het natuurlijk mijn eigen perceptie kan zijn, omdat stilte tot mijn vaste bagage is gaan behoren. Iedere generatie heeft haar eigen jeugd en ze zijn nog steeds even lief, maar vragen om een andere benadering dan die van vroeger en toen. De iPads en telefoons van nu zijn de stripboeken uit mijn jeugd. Hel en verdoemenis, maar elke medaille kent een keerzijde. Die blijven zien, dat is de kunst.