Een nachtrust zonder hindernissen

Het is volkomen duidelijk. Activiteiten zijn een oplaadbron voor de energie. Na die lange impasse, waarin we verkeerden, is het nu zaak om het leven te voeden. Gisteren was het een uitzonderlijk lange dag voor mijn doen. In de middag het laatste bed op de tuin aangepakt, als beloofd. Het bleek dat er planten stonden, die totaal overwoekerd waren door het achterstallig onderhoud. Dat laatste werd opgelopen in de koude meimaand. Nu, met het gebruik van spieren die niets meer gewend zijn, strammen de vingers zich tot klauwtjes voor het gevoel. Er is meer dan genoeg ruimte voor een stevige plant, die tegen die boomwortels van de heg van de Oude bestand zijn. Steeds mislukt of verdwijnt er iets op mysterieuze wijze. Er zijn vast en zeker florabeheerders in de tuin, klein en ondergronds, die zich tot taak hebben gesteld iets goed of af te keuren, vermoedelijk zien ze eruit als kleine woelmuizen en trekken geheel en al hun eigen plan, door af en toe de bollen als een feestmaal uit te kiezen en gangen te graven waardoor planten verzakken en verrotten. Hun companen de mollen doen mee door het grastapijt te ondermijnen. Iedere woelmuis draagt een vlaggetje met daarop hun doelstelling ‘Survival of the fittest’. Dus tieren grassen, bosaardbei, kleefkruid en hondsdraf als nooit tevoren. Alleen de sterkere soorten dus. Zal vandaag eens op onderzoek uitgaan.

In potjes op het balkon alvast wat klaproos, stokroos, goudsbloem, afrikaan gezaaid. Even sterke planten kweken voor volgend jaar. Moet lukken. En weer een hele kruiwagen vol geschoffeld. Langzaam maar zeker vormt zich met de open ruimten in de tuin, lucht in het hoofd.

Na de tuin, voetballend Spanje zien opveren en meer vertrouwen krijgen en in de rust naar de afgesproken plek gereden, om vier van de vijf leden van de leesclub te ontmoeten en met één auto af te zakken naar een dorp in de provincie Gelderland. Voor de boekbespreking, dacht ik eigenlijk, maar we hadden de vorige keer verzonnen daar een wandeling te gaan maken. Gelukkig had ik de juiste stappers aan.

Vest van vriendinlief aan en gaan. Door de hoge grassen, langs het ven, voorbij de molen, indrukwekkende berenklauwen aan de rand, akkers vol gewone tarwe doorspekt met veldbloemen: Wikke, klaproos, witte en paarse klaver, veldlathyrus.

We kwamen voorbij een beverburcht, verse houtsplinters en kalmpjes aan dan breekt het lijntje niet, langs de boomgaarden met champignonnenmest, die vol op de, door de grassen toch al dichtgeschroefde, keel sloegen.

Terwijl de anderen de tuin bewonderden, liet vriendlief me de kleine steenuil zien op de schoorsteen bij de overburen. Het landschap ontvouwde zich met een weidsheid die spoedig tijdelijk voorbij zou zijn, omdat de jonge maisaanplant wel redelijk aan de achtertuin grensde. Het zij zo en zou ook weer voorbij gaan. De drie grote windmolens, eveneens nieuw, stonden weliswaar verder weg, maar waren duidelijk aanwezig in het panorama.

De avond kabbelde voort met thee slempen en heerlijke zachtromige vlaai. Over de tafel vlogen de onderwerpen en zoals altijd was het niet moeilijk de diepte in te gaan, de misstanden te bespreken binnen zorg in het onderwijs, af en toe een voetbaluitslag te wikken en te wegen en persoonlijke wederwaardigheden uit te wisselen. We sloten af met een slok wijn en de bespreking van een aanstaande weekend in het chalet van een van ons in Zeeland. een pyjamafeest met matrassen op de vloer, tijdloos vermaak. Moesten we plannen? Nee, Gods water over Gods akker laten lopen en alles nemen zoals het komt, was het devies. Zo vulde zich de dag en veel later, na een samenvatting van de doelpunten die avond, wachtte het warme bed en een nachtrust zonder hindernissen.