Dan breekt het lijntje niet

De volgorde was met deze hitte wat anders. In plaats van schrijven in de heerlijke koele ochtendbries, was er het wijze besluit om eerst, nog voor de hitte de kans kreeg om het gewone leven lam te leggen, alvast naar de tuin te gaan. Zoals gewoonlijk was het in mijn hoofd altijd vroeger dan in werkelijkheid. Weliswaar was de realiteit half acht onder de douche, maar er moest hier ook veel. De planten op het balkon smeekten om een drupje, gister was het er niet van gekomen. De kattenbak inhoud mocht gelijk mee met de te volle vuilniszak, even persen en de vaat vroeg om aandacht. Veeg over de vloer, sleutel in de aanslag en klaar was Trijntje.

De achterbuurman was al aan het maaien geslagen en had plek gemaakt voor de container, die vrijdag zou komen. Er was het grote plan om de schuur van de vereniging te vervangen door een heus huisgebouw, met…en dat was het goede nieuws…een dames en een heren-toilet. Wat een luxe. Voor twee jaar terug was er al een kraan met stromend water gekomen en nu dan een echt compleet verenigingsgebouw. Dat wordt in haar geheel door vrijwilligers verwezenlijkt. Nooit meer overhaast naar huis voor het bezoek of naar het tuincentrum ernaast. Het heeft voordelen. Een pracht ontwerp van de architect onder ons tuinbezitters, dus in goede handen.

Na het gieters gieten was het echt wel genoeg. De kleine blauwe prins werd eerst volgetankt bij het tankstation en daarna toog ik naar de tuinmeubeloutlet en zie daar, toeval bestaat niet. Het eerste wat op mijn netvlies kwam waren twee verstelbare tuinstoelen, nagenoeg gelijk aan twee van zus voor zoonlief op zijn terras. De kussens erbij gevonden en voor een koopje op de eerste rij. Het had alles te doen met het gelukkig gesternte van die dag. Lunchen bij dochter en bonuszoon. Ze hielpen het familiecadeau voor zoonlief in de auto te zetten. Heerlijk om ze daarna samen, de handen in elkaar verstrengeld, weer terug naar het huis te zien lopen. Liefde laait zich vertalen in dit soort kleine gebaren, die zo groot van betekenis zijn.

Na boodschappen en afzien toch het relaxen op de bank met de video- voetbalwedstrijd van zoonlief. ondanks de wedstrijd Rusland- Finland. Het was minstens zo spannend. Wat fijn om mijn stoere man de boel te zien verdelen en zijn zuivere passes weer te mogen zien. Ze wonnen, zei ze niet zonder trots.

Gisteren kwam ik na een enerverende dag niet verder met schrijven. Toch te moe en dat klinkt vandaag ook nog door. Teveel hooi op de vork genomen. De dag begon al vroeg met een oranje streep licht aan de horizon tussen het dichte groen van de bomen door. Ik mis het open zicht erop, maar des te meer genieten wordt het als het blad straks weer valt. De vleermuizen waren er ook.

Naar beneden voor jarige zoonlief op zou staan. Ik had bloemen gekocht en chocola van Pluis, een kaartje erbij dat hij zelf het cadeau uit mocht zoeken, omdat hij anders weer een badhanddoek zou krijgen, net als de vorige jaren. De rozen op het balkon bloeiden uitbundig, alsof ze wisten dat er een feest was. Pluis trok zich er niets van aan en liet de lome warmte langs haar snorharen glijden met een uitgestoken koppie.

Zwarte schuur is uit. 489 bladzijden schoon aan de haak. Als je eenmaal in het verhaal zit, lees je het in een adem uit. Hoe fijntjes kan Oek de Jong tussen de regels door schrijven. Dat maakt het boek zo sfeervol. Nu maar weer verder met ”Jij zegt het’ van Connie Palmen. Ook geen straf.

Het was benauwd deze ochtend met een lauwwarme wind die onrustig aan de bomen trok. Het moet een beetje kalmer aan vandaag. In mijn hoofd fluistert mijn moeder: ‘Dan breekt het lijntje niet’.