Keuze genoeg

Dat was een gezellig uitje gisteren. Zomaar, met zuslief een ‘zoveelste’ vakantiedag in onze schoot geworpen. Vol bewondering voor de schoonheidsspecialiste, die daarnaast nog talloze andere behandelingen mag uitvoeren. Geen idee dat er zoveel meer bij kwam kijken. Eigenlijk wel een verheffend idee om juist bij iets, waartoe je geen impuls voelt om het te ondergaan, toch te kijken. Dat vergroot het respect. Met verbazing observeerde ik de verschillende bereidingen. Er wordt heel wat afgebrouwen aan papjes, harsen, en een masker. Ook geplukt, gemasseerd, gekwast en met de vingers getrommeld. Het beeld van een merel die op een droge dag met haar pootjes roffeltjes geeft op de grond, schoot door mijn hoofd. Het blauw van de hars kleurde prachtig tegen de bleke gladde huid. Het leek me pijnlijk, maar zuslief lag in de diepste rust verzonken, totale ontspanning. Ze is het gewend, zover is duidelijk. De schoonheidsspecialiste bleek een aangetrouwde nicht van zus, dus de hele sfeer was al van ‘ons kent ons’. Koffie vooraf, eventueel lunch kon er ook nog bij, maar dat sloegen we af. Voor mijn kleine probleem had ze wel een oplossing in gedachten en ook nog wat tips. Bij elkaar hadden we twee uur stuk geslagen.

We gingen op weg naar een klein dorp in de buurt van Vinkeveen, waar zus het adres van een natuurhuis had opgeduikeld. Halverwege, in Bodegraven, eerst een lunch. Waldkornbolletje, die de vriendelijke serveerster met liefde door de helft wilde snijden. We kregen ieder een volmaakt opgemaakt bord met een half bolletje en zalm met kappertjes en sla. Zo attent van de crew. O, wat waren we achteraf blij dat we op zoek waren gegaan naar het vakantiehuis. De omgeving was erg vlak en daardoor zag je elke autoweg van kilometers afstand al liggen, de weggetjes waren smal maar ook heel druk en vooral met veel grote traktoren en vrachtwagens. Het dorp was ieniemienie klein met een laag lieflijk gehalte. Het was het gewoon niet. Wat een goed gesternte om van te voren te gaan kijken. Voor 1200 euro per week was deze hectiek wel zuur en duur betaald geweest.

Het was geen wonder, dat vakantiegevoel dat we dagelijks kunnen oproepen. Het is genieten zonder dwang en heilig moeten.

Gisteren keek ik een stukje Voice. De kinderen zongen de sterren van de hemel. Toch duurde het me te lang. Maar nog altijd nieuwsgierig wie er toch gewonnen had, keek ik Beau vanmorgen heel vroeg terug. Daar bleek dat het niet alleen bij zingen bleef. Ze waren erg wijs. Over zijn aangehaalde eerste lied ‘Hou van mij’ wist Souffian haarfijn te vertellen, dat je eerst van jezelf moest houden voor je van een ander kon houden. Als je dat weet op je dertiende dwingt het respect af. Wat ook uitzonderlijk was, was het ontbreken van de rivaliteit tussen de vier laatste deelnemers en hun persoonlijkheid die bij allen gekenmerkt werd door een grote mate van eigenheid. Verrassend en een verademing om eens anders naar hun wereld te kijken. Met de toegevoegde woorden van Souffian komt de essentie van de prachtige tekst van het lied boven drijven. De kleine Emma won en eigenlijk hadden ze alle vier gewonnen, was de algehele tendens.

Het is tuin-weer en toch ook weer niet. Ik ben benieuwd waar de buien uithangen. Nog steeds staat het potje mosterd voor de Vlielandse Cranberry-mosterdsoep in de auto. Vandaag ga ik haar maken, als dat vergeetachtige geheugen mee wil blijven werken tenminste. Vegetarisch op de eilanden is moeilijker dan je denken zou. Met het zoeken naar ‘’beroemde Vlielanders’ vind ik Liesbeth List en Slauerhoff onder andere. Keuze genoeg.