De vleermuizen achterna

Ik heb de ochtend zien ontwaken van tweeduuster tot morgengoud. Kleine vliegensvlugge vleermuisvleugels doorsneden het bleke ochtendlicht, van boom naar spouw, van spouw naar boom. Een zwoele windvlaag streek langs mijn opgeheven gezicht en lichte de slaapwarmte een beentje. Heel in de verte begon de merel met een serenade en spoedig werd het een koor van kauw, merel en duif. De dag bezongen. Kan het begin mooier zijn.

Ineens wist ik wat ik met het bord van de Bernagie aan moest. Het moest natuurlijk een krijtbord worden. Zodat ik, al naar gelang het gemoed, er een dichtregel op kwijt kon of de naam van de Bernagie, of een gedachte. Zo broedde ik voort in de stilte.

Onder het geoefend oog van de fysiotherapeut voor het eerst weer op de loopband gestaan, op de ‘legpress’ geoefend en een balansoefening zittend op de bal met gestrekt been en tegelijkertijd de waterzak boven het hoofd heffend. Bovendien nam hij als eerste het triggerpoint in de lage rug onder handen met een spontane jodel van mijn kant tot gevolg. Vorige week stak hij er wat naalden in. Toch voelde het als heilzaam. Het is een lastige spier, hij rolde weg onder zijn bekwame vingers. Toen ik naar buiten wilde lopen, zat daar dochterlief, die met Bonpa uit Frankrijk kleinzoon naar therapie had gebracht. Luchtkussen, wat Frans koeterwaals gestameld en dochter om vertaling gesmeekt met de ogen. Hij praatte binnensmonds en het kapje en de dove oren vormden een dubbele moeilijkheidsgraad. Kleinzoon kwam gauw even knuffen, als extra uitrustmoment tussen zijn oefeningen door. Wat apart om mensen terug te vinden in een ruimte waar je ze niet verwachten zou.

Half drie was die afspraak, dus vroeg op pad voor de boodschappen. Een biologisch speltbrood van Levain in de bakkerij van de Veldkeuken op landgoed Amelisweerd en een schapenkaas bij een biologische kaasboer in Houten. Twee van de ingrediënten die ik nodig zou hebben voor mijn uitstapje naar ‘Texel’, derhalve de keuze voor streekprodukten. Een van de typische gerechten uit Texel is de ‘Texelse Uiensoep met kaaskletskop’. Oorspronkelijk gemaakt van schapenmelk van de Texelaar, maar nu van Hollands schaap. Wat een heerlijkheid en wat een snel en makkelijk gerecht. Schapekaas op desembrood is onweerstaanbaar lekker. Door de veelheid aan bezigheden kwam ik aan de kunst niet meer toe, maar ik geef me twee dagen voor ieder gerecht. Wat in het vat zit, verzuurt niet en dan komt de kunst gewoon vandaag.

Pluis poetste zich de laatste tijd veelvuldig schoon. Inspectie leerde dat ze een of andere uitslag van rode vlekjes heeft. Dus vanmiddag een rondje dierenarts. Dat betekent sneller naar de tuin om even te maaien, maar dat is alles. Voornemens zijn er om geslecht te worden. Het is de week van de onverwachte gebeurtenissen. Maandag ging op aan iets spannends wat ik nog niet met de buitenwereld delen mag, nee, geen nieuwe kleinkinderen, dinsdag de fysio, vandaag Pluis en morgen naar de Benjamin. Wie weet. Misschien lukt het vrijdag om een aanvang te maken.

Met al dat nachtelijk waken ben ik vast begonnen in ‘Zwarte schuur’ van Oek de Jong. Een lijvig boek. Zijn literair werk ken ik goed. Ik heb genoten van Pier Oceaan. We gaan het zien en beleven. Nu eerst in vliegende vaart aan de gang, de vleermuizen achterna.