Bron van inspiratie

Gewekt worden met zonlicht, geen waterig geval maar een stralend middelpunt dat bomen ‘aan’ zet in een zacht geelgroen en zich de droom in wringt. Oogverblindend wakker worden dus. Gisteren ging alles van een leien dakje. Alle boeken zijn uit, nu de recensies nog.

Tijd om de stad in te gaan om foto’s van de beelden te maken, die in mijn verhaal voor het vijftigjarig bestaan nodig zijn. Als wij niet ‘aan’ staan loop je er zo stekeblind voorbij. Het beeld bij de school is me vorige week helemaal niet opgevallen, toen ik daar was voor de Wereldwandelaar. De focus lag totaal ergens anders. Zo zie je maar. Opmerkzaam zijn is een vak op zich. Bij het beeld van de vrouw was een audio-opname, die begon te spelen zodra men in de buurt kwam. Heel boeiend. Het was een mannenstem. Een kleine kritische noot, maar je moet een gegeven paard niet in de bek kijken. Ik had voor een andere optie gekozen.

Onderweg naar het beeld liep ik door een stukje dorp waar ik nog nooit gelopen had en ik heb hier nog wel als wijkverpleegkundige gewerkt, moest zelfs op een adres midden op het Raadhuisplein zijn, waar de vrouw staat te peinzen. Het huis van het adres staat er nog, Onherkenbaar verbouwd en ook de omgeving is totaal verandert. Er naar toe kwam ik over een smal bruggetje en moest door een poort, die me beide nooit eerder opgevallen waren. De dorpse rust, die wel heel herkenbaar was in dit gedeelte van de stad, was nog hetzelfde gebleven, ondanks de wandelaars met hun kinderen, die op de ijsboe op de hoek afkwamen. Al genietend van de lekkernij luisterden ze mee naar de audio.

De koe lag achteloos half op de parkeerplaats en half op de stoep in Galecop. Ze zag er een beetje morsig uit, een uit ruw steen opgetrokken roodbonte met doffe oogopslag. Er staken twee ijzers uit onder haar linkeroor. Dat mzorgde voor een haveloze indruk. Koe verlangde naar de sappige grazige weilanden van weleer, dat was me wel duidelijk. Het laatste beeld was moeilijk met de auto te bereiken. Die vang ik hopelijk vandaag met de fiets.

Hoog boven in de lucht zijn de gierzwaluwen weer aan het scheren. Het is vriendinlief-tijd. We staan, de armen ineen gestrengeld, voor het achterraam van dat grote herenhuis in de stad en kijken de postzegel stadstuin in. Zij houdt haar pruikenhoofd wat scheef om beter te kunnen horen. Dan glundert ze: ‘Zo genieten, moet je dat gieren horen’. Mijn halfdove oren horen niets, maar natuurlijk beaam ik het. Het zou de laatste keer zijn, dat ze er volop van genieten kon en dat wisten we allebei. Samen genieten is dubbel genieten ten voeten uit. Nu vliegt ze met ze mee en komt me iedere meimaand begroeten. Mei hoort voorgoed bij haar, al elf jaar lang.

Ik ben onder de indruk van de uitleg van Ted van Lieshout over wat kunst is. Aan de hand van een meisje dat bij de schrijver binnenloopt met die vraag neemt hij ons mee op een lange reis naar de oorsprong, niet door haar achterover te laten leunen en het haar voor te schotelen, maar door het haar proefondervindelijk te laten ondergaan. Ze moet aan het werk en hoe. Kunst als basis, de voeding van het bestaan. Hij doet het aan de hand van voorbeelden, verpakt in talloze kunstwerken. Het begint met licht en het eindigt met. Nee ik verklap het niet. Ga het maar lezen tot je er vol mee zit. Laat het maar stromen, die bron van inspiratie,

In 80 dagen de wereld rond brengt me helemaal naar Zuid Afrika. Op papier: Gerard Sekoto en in de kom Chakalata een vegetarische schotel met witte bonen in tomatensaus.