In ieders eigen tijd en eigen uur

Vanmorgen tikte de regen onophoudelijk tegen het zijraam. Was het geluid de oorzaak van mijn behaaglijke gevoel in dat schone bed tussen de berg kussens en onder het dekbed. Ik voelde me echt, die vergelijking maakte ik daadwerkelijk, de prinses op de erwt, maar dan zonder erwt. Er was veel zon beloofd voor vandaag en ik was voornemens naar de tuin te gaan, al moeten daar wel de laarzen voor aan op dat bemodderde onverharde pad. Een kleine bijkomstigheid. De laarzen staan op de tuin in het inpandige schuurtje. Dat gaat ‘m dus niet worden. Maar met kou en regen nog minder.

Eerst maar eens het haar in de henna zetten. Een klusje van lik-mijn-vestje, maar altijd goed voor een net iets te lange aarzeling, waardoor het zilvergrijs alweer tussen de manen doorpiept. Haren nat maken, handschoenen aan, Auburn en zwart door elkaar mengen en aanlengen met appelazijn, alles inmasseren en om het gelaat niet knalworteltjes oranje te laten kleuren, het daar snel weer afpoetsen, de oorschelpen niet vergeten. Plastic zak erom, de handdoek draperen en klaar. Voor twee uur in ‘de week’ en dan uitspoelen.

Eindelijk heb ik de druk van de deadline opzij geschoven en ben begonnen aan het eerste kinderboek. De brieven van Mia door Astrid Sy. Een Syrisch meisje ontmoet zichzelf en het verleden in de brieven van een Joods meisje. Er was maar een hoofdstuk nodig om me het boek in te trekken en nu kan ik het niet meer wegleggen. Wat een prachtige manier om de algemene problemen neer te zetten. Levens die paralel lopen met een herkenbare dreiging en angst, namelijk met ieder een eigen oorlog, worden naast elkaar gelegd. Het bevestigt nogmaals dat de verschillen niet groot zijn, in dit geval, helaas en dat we eraan kunnen werken elkaars problemen te erkennen. We zijn allemaal mensen met gevoel en een beleving en alles wat we ervaren, kan vaker, eigenlijk als een film, in meer of mindere mate over elkaar heen geschoven worden. Als je elkaar maar wilt ontmoeten in respect en met aandacht. Ieder leven heeft het recht om op waarde geschat te worden en daar open voor staan is het hoogste goed.

Het boek, en ik ben pas op de helft, maakt veel los. Het is het ontwaken van het bewustzijn bij zowel dit meisje als bij de oude man. Intrigerend om mee te maken door te ontdekken welke nieuwe mogelijkheden dat oproept. Het durven loslaten van je eigen angsten, je eigen wrok, je eigen oordeel, gevormd door wat je ooit geleerd hebt en hebt meegemaakt, zorgt ervoor dat je in staat kunt zijn een nieuw beeld te vormen aan de hand van de huidige gebeurtenissen. Dat proces getuigt van moed en ontvankelijkheid.

Als de oude man kwaad wordt omdat Laila in zijn spullen heeft zitten snuffelen, begrijpt ze ineens dat hij het recht heeft om boos te zijn, omdat ‘ze zijn herinnenringen is binnengedrongen zonder hem om toestemming te vragen’. Wat een waarheid is dat. Ik was vroeger woedend op mijn vader, toen hij na een onhandige puberactie van mijn kant, mijn dagboeken had opengeknipt en ze had gelezen. De dagboeken van de kinderen heb ik altijd met diep respect behandeld. Je gedachten zijn van jou en niemand anders, tenzij je ze openbaar stelt.

Iets verderop als de oude man en Laila zover zijn dat ze met elkaar in dialoog kunnen en de berusting aan de orde komt zegt hij: ‘We kunnen het verleden niet veranderen, alleen de toekomst’. Dat bood hen perspectief om actief op zoek te gaan naar de sporen van het verleden en dat zorgde voor een hele nieuwe kijk op de zaak. Hoe spannend kan een boek zijn, ook al is het of juist omdat het een kinderboek is. Het is bijna uit. Tussen het schrijven door heb ik verder gelezen. Nu vertoeft het hoofd in andere sferen en ben ik een engeltje op de schouder van de oude man, dat niet kan wachten op de verder ontknoping.

De schrijfster Astrid Sy is historica en schrijfster en presenteert tegenwoordig Andere Tijden, een geschiedkundig programma van de VPRO.. Het is van haar kant een fantastische manier om op deze wijze een brug te slaan tussen het heden en de verschrikkingen van de tweede wereldoorlog. Niet alleen wordt Laila zich bewust van de overeenkomsten van de gebeurtenissen toen en nu, maar ze ontdekt tevens dat er altijd een weg vooruit is, ook al ben je nog zo jong of oud. Het laat zich niet dwingen, de weg dient zich aan in ieders eigen tijd en eigen uur.

In 80 dagen de wereld rond laat me in Cuba landen. Op papier komt een vrije interpretatie van Pedro Pablo Oliva en in de kom een Congris (een vegetarische zwarte bonenschotel)

– 200 gram rijst
– 2 dl water
– 1 ui
– 1 teentje knoflook
– olie
– 1 groene paprika
– 1 blik tomatenpulp (of blokjes)
– 1 blikje zwarte bonen
Peper en zout

Fruit de gesnipperde ui en de gehakte knoflook ca. 2 minuten in de olie. Voeg de fijngesneden paprika, de tomatenpulp (blokjes) en de zwarte bonen met vocht toe.
– Breng het op smaak met peper en zout en roer de rijst en het water erdoor. Kook de rijst afgedekt in ca. 20 minuten heel zachtjes gaar. Roer het geheel regelmatig goed om.