Waarop het heerlijk rusten is

De geboorte van de lezer wordt betaald met de dood van de schrijver. Is dat waar? Sterven de zinnen in je hoofd en daarmee een stuk van jezelf als je ze hebt neergeschreven. Of betekent het dat je als schrijver sterft, zodra je de lezer wordt. Wat een ingewikkelde mijmering lieve blogvriend, die deze zin gebruikte in zijn verhaal maar dan in het klankvolle Frans, pure poezie.
‘La naissance du lecteur doit se payer de la mort de l’auteur.’ – Roland Barthes

De vraag kwam naar aanleiding van het verhaal ‘ Brief met Jas’ een verhaal van de eekhoorn Dat verhaal staat in het boekje: ‘Brieven aan bijna niemand anders’ met de prachtige tekeningen van Jessica Ahlberg. Een door de eekhoorn geschreven en aangeklede brief, met jas en muts, bezorgt zichzelf bij de mier.’ De vriend heeft zelf bij het schrijven van de brieven ook angst. Soms laat hij het rusten of slaapt er een nachtje over, dan zijn de zinnen verkreukeld en moeten ze worden gladgestreken. Een mooie gedachte, maar de allermooiste zin in zijn stuk was toch: ‘En ik word bang. Zou hij gelezen worden zoals hij geschreven is.‘ Dat laatste is zo waar. Valt de intentie te lepelen uit de gekozen woorden, de beeldspraak, de samenstelling. Is de lezer in staat tussen de regels door te lezen en valt de gedachtegang van de schrijver te ontwaren. Bang word ik er niet van, maar zo jammer zou ik het vinden als mijn bedoelingen niet over komen.

Het was in ieder geval een mooi begin van mijn vrije middag, want de ochtend was, voor de derde keer deze week, voor het bescheiden theatergezelschap met muziek en dans. De school was groot voor een basisschool. Er was ook onrust. Dat begon al met een hek dat niet open kon, dus moest de bal buiten het speelplein blijven. De kinderen met hun rug naar de school, tegen de te kleine doorgang van de hoofdingang aan. Daar moesten onder de voorstelling verschillende groepen, die naar de gym waren geweest of die pauze hadden, ook door. Gelukkig was de stem van de Wereldwandelaar versterkt. Met weemoed vertelden ze over hun glorieuze reis door Azië met deze act. Hoe moeilijk het was om nu te kunnen spelen. Ze zou zo graag voor meer kinderen op de scholen spelen. Het is dan ook een perfecte act voor de start van een project en met veel mogelijkheden. Het is geografie, het is muziek, dans, drama, taal, het is cultuur, acrobatiek en het is kunst. Terwijl ik het voor de zevende keer zag en hoorde, droomde ik ondertussen weg langs de enthousiaste kinderkoppies naar mijn eigen groepen van vroeger. Met een begin als dit was ons kostje al gekocht. Een kwartier om ze zes weken lang gemotiveerd en vol verwondering te laten zijn. Heerlijk.

Het verhaal dat ik maakte voor het vijftigjarig bestaan is goed ontvangen. O, wat was ik verheugd dat te vernemen. Er zijn nog maar een paar aanpassingen te verrichten en naturlijk is het veel te lang. Haha. Soms gebruikt de fantasie in enthousiasme veel meer woorden dan nodig zijn om een verhaal helder neer te zetten. Dat is een kwestie van schaven. Zodra het verhaal er is vervalt de moeilijkheidsgraad van het geheel. Schaven en schuren kan ik als de beste.

Zoonlief kwam gisteren even helpen met de Maltezer Imqarrun il forn. Voor de topping had ik plakken cheddar op deze pasta-ovenschotel gelegd. Dat is geen aanrader. Ook hier dient geschaafd te worden, de kaas dan. Ik moest erg denken aan Nacho’s met gesmolten kaas. Het is zo machtig dat er niet meer dan een halve kom naar binnen ging.

Vanavond is er een zoommeeting van de tuin. Daarna zal de rust nederdalen. Dan kan ik de lauweren uit de linnenkast halen, waarop het heerlijk rusten is.