Stoven maakt alléén de rauwe bonen zoet

Er hing ineens een tas aan een hengsel nog door de brievenbus. Bij het openmaken zat er een heerlijk boek in met een prachtig kaartje van vriendinlief, die een fietstochtje maakte en de gelegenheid nam om dit kleinood, want dat is het, te brengen.

Twee prachtige dingen rijker, want het door haar ontworpen kaartje met een lief woord achterop is ook niet te versmaden. ‘Ogen op steeltjes’ zo heet het boek en het is een verhaal van Jan Wartena en de illustraties zijn van Co Loerakker. Het is uitgegeven in de kinderboekenweek van 1975.

Al direct op de tweede bladzijde staat een prent waardoor je wel dieper moet duiken in dit boek en het verhaal. Alles wat er gebeurt is de schuld van een zeldzame brandnetel. Als die je prikt, word je zo klein als de insecten zelf. Onmiddellijk zag ik de volgende scene weer voor me.

Het is ‘donker’ op het Robbeneiland, de ruimte tussen twee groepen in. Er staat een bed tegen de muur met een nachtkastje. Op het nachtkastje staat een spuitbus en er ligt een vliegenmepper naast. Uit het bed klinken slaapgeluiden, gesmak, wat gesnurk, gezucht en….gezoem om het hoofd heen. Ineens zit het jongetje rechtop, pakt de vliegenmepper en begint wild om zich heen te slaan. Reinhard houdt niet van kleine beesten in het algemeen en zeker niet van prikkende muggen in het bijzonder. De kinderen van onze groepen zitten ademloos te kijken. Ziezo. De eerste verwondering is binnen, het eerste kringgesprek ook. Het project kleine beestjes is een feit. Met mijn gouden duo hebben we fantastische projecten neergezet en dit was er een van. Reinhard wordt op een gegeven moment bezocht door een libelle die hem meeneemt naar de wereld van de insecten. Ook nagebouwd in een andere hoek van het robbeneiland, met een halve koepeltent, een camouflagenet en met echt zand op de grond. Iedere week beleeft hij daar een nieuw avontuur. Natuurlijk komt hij tot inkeer en is er een ‘eind goed, al goed’. Kleine beesten hebben een boeiend leven en als je die eenmaal kent, dan keer je elke kever, die op zijn rug ligt te spartelen, in het vervolg om.

Opgegroeid met de klassiekers als Erik of het klein insectenboek en Alice in Wonderland wil je een dergelijke beleving alleen maar delen om de kinderziel op eenzelfde wijze te voeden. Die rijkdom nemen ze je nooit meer af.

Buiten is de duif aan het koeren en wacht op antwoord. Straks moet ik vroeg in de benen, want ik wordt om half elf bij de teststraat verwacht. Even met de neus in de frisse wind. De zorgen zijn om vriendin van zoonlief, die gisterenavond benauwder werd. Ben benieuwd of het nog is toegenomen.

Het belooft een mooie dag te worden. De ochtenden zijn fris, maar zo helder. Gisteren belde zuslief. Of ik een keer tante Til wilde spelen op een kinderdagverblijf, waar veel met voorgedrukte werkjes wordt gewerkt. Ik krijg er bedenktijd voor en hoe meer ik erover nadenk, hoe meer het begint te bruisen en te kriebelen allemaal. Verbazingwekkend hoe snel alles een beetje wegzakt in een diepe winterslaap. Hulp is hard nodig, want als mensen ‘bah, dat is vies’ tegen een kind gaan roepen, als het met de hand naar een penseel in de verfpot wil gaan, gaat er iets niet helemaal goed. Dat was het verhaal wat er bij hoorde. Eerst even sfeer proeven, had ik bedacht en dan pas ja zeggen.

Daarna ging ik aan het worstelen met een knolselderij en het verbaasde me dat ik die, sinds de soepen van mijn moeder vroeger, eigenlijk nooit meer zelf had gebruikt. Het moest met een prei en de aardappelen in een Ierse Stew, volgens het recept. Voortaan maak ik er alleen nog maar soep van, want het smakeloze prutje was met geen tien vaten peper meer op smaak te brengen, zo ouderwets doorgekookt was het. Een keertje Ierland in de herhaling maar dan met een lekker vegetarisch recept van mijn geëmigreerde en inmiddels Ierse neef en zijn vrouw, beloofde ik mezelf. Stoven maakt alléén de rauwe bonen zoet.

‘In 80 dagen de wereld rond’ brengt me naar Ierland. Op papier een impressie van het late werk van Sean Scully en in de kom: Irish vegetarian stew. Het recept laat ik achterwege. Ierland gaat later nog een keer in de herhaling. 😉