De laatste loodjes

Het leek bijna een rustdag vandaag. Zuslief had met vouches van een Indonesisch restaurant Gado-Gado gehaald en een kindermenu en een borrelhap, dus kon ik voor de wereld in 80 dagen’ naar Indonesië in het algemeen voor een erg Hollandse Gado Gado met pastei en lemper zonder ook maar een vinger te hoeven uitsteken. Heerlijk zitten wijnen en treinen en het was erg gezellig. Bijkletsen omdat je elkaar een lifetime niet meer hebt gezien, want ik had de laatste tijd ook niet meer meegewandeld.

Thuis op de bank, ook heerlijk, tekende ik de oude ‘moderne’ wajang golek na, die me iedere dag met een subtiele glimlach en haar lieve gezichtje begroet vanaf de side table in de gang. Fijn om weer even uit de losse pols te mogen. In alles was het genieten.

Na genestel in de kussens was het tijd voor sterren op het doek met een zeer aangrijpend portret van de gast: Frits Spits. Een lieve, sensitieve radioman en een begrip in het land. Hij vertelde over zijn ouders, de oorlog en de liefde die hij van hen kreeg en die zijn moeder had gehad voor haar ouders. Over het doorgeven van diezelfde liefde aan hem, zodat hij het later weer kon doorgeven aan zijn vrouw en kinderen. Het overlijden van zijn vrouw en het blijvend gemis ook al was het drie jaar geleden. Hoe iemand die weg is er toch kan zijn en altijd meeloopt. Opmerkelijk was dat hij onmiddellijk tegen zijn geschilderde evenbeelden begon te praten, alsof ze in gesprek waren. ‘Wat vind jij er nou van’ en ‘Wat zou jij doen’. Het kenmerk van een mens alleen. Ik hoor het mezelf zeggen tegen Pluis, als ze om mijn benen heen draait. Ook bijzonder was zijn keuze van het portret, twee waren er erg gelijkend en realistisch en de derde was Frits, maar ook weer niet. Een andere kijk op hemzelf vond hij en derhalve de moeite waard om te bestuderen, waarmee het tegelijk boeiender werd om er over te peinzen. Het maakte wat los.

Vandaag liggen er zoals de afgelopen jaren en in mijn jeugd weer eieren in het Julianapark. Dochterlief met haar kinderen zit in quarantaine, dus daar komt de paashaas zijn eieren aan de deur hangen, maar twee kleinkinderen komen met hun ouders naar het Julianapark. Daar, bij de hoge heuvel, rollen de eitjes naar beneden om hun eigen verstopplek te zoeken. Niet te moeilijk, maar ook niet te makkelijk én er zijn veel bomen waar ze op de takken of in een holletje gestopt kunnen worden. Om ze af te leiden zal ik naar de andere kant in de verte turen en denken de paashaas te zien. De truc werkt al jaren. Dan glipt een van ons weg en verstopt ze gauw allemaal, terwijl de rest aan het zoeken is naar twee lange oren.

Daarna is er een brunch bij dochterlief voor mij alleen met haar gezin en daarna dan paashazen bij mijn, door het virus gevangen, schatjes. Het zijn de dagen waarop ik die vermaledijde aanstootgever erg zat kan zijn, maar we houden nog even vol. Als ze maar eens snel afkwamen met die prikken. Mijn leeftijdsgroep valt steeds tussen de wal en het schip. Er ligt ook weer wat theaterbegeleiding in het verschiet, maar dat vraagt zeker om weerbaarheid, al is het wel buiten op het schoolplein. Het zou zo goed zijn om de gedachten weer even te kunnen verzetten met nieuwe impulsen. De voeding raakt op.

Voor al eerst ligt er een mooie dag in het verschiet. Met volle teugen genieten dus en dat beeld van warm samenzijn vasthouden voor de laatste loodjes.