Een lange droomloze slaap

Gisterenmorgen was er al vroeg visite. Dochterlief kwam de twee baklijsten brengen. We haalden ze uit de verpakking en legden ze losjes langs het doek. Het werd ineens nog veel meer schilderij. Er was wel een schroefboor en een houtboortje voor nodig, dus ze komt van het weekend even alleen, zonder de kinderen.

Die waren er namelijk ook bij. Gezellig op de bank, met de auto’s en de poes, die de kleine filosoof zomaar ineens wel dorst te aaien. Pluis heeft de echte poezeneigenschap om haar eigen wil boven alles te plaatsen. Kinderen, daar had ze nooit zoveel mee. Maar de laatste tijd werd dat minder. Ze bedelde meer om aandacht en werd minder eigenzinnig. Eerst moest kleindochter uit haar natte majootje worden gepeld, want bij de eerste de beste regenplas was het al feest. En die nacht was er heel wat hemelwater naar beneden gekomen.

Na hun bezoek kocht ik een zogenaamd veldboeket bij de plaatselijke bloemist, die voor haar deur de verkoop deed, want ik wilde de vorderingen bij zoonlief bewonderen in zijn nieuwe huis. Slofjes aan de voeten en de witte balzaal kon betreden worden. Wat een groot huis, heerlijk. Hij heeft het prachtig opgeknapt. Omdat de helft van de meubels er nog niet instaan, nu met al die gesloten woonboulevards, is het helemaal enorm. Kinderen gebruiken de gladde gietvloer spontaan als ijsbaan, nu het er zo uitnodigend leeg bij ligt. Met een paar bijna uitgebloeide takken van zijn kant, maar goed voor een tweede ronde, kon de weg worden vervolgd.

Vlak bij zoonlief is de apotheek, waar het pakket van de volgende drie maanden klaar lag. Het bleek dat de Foster uit de koelkast moest komen, dus de apotheek in. Het hele riedeltje aan klachten, die allemaal ontkent konden worden werd door de strenge ‘poortwachter’ afgenomen. Handen ontsmetten en gaan. Via de achteruitgang mocht ik er uit. Ijzeren discipline en volmaakte rust.

Thuis verwerkte ik de reviews van het aanbod van het impressariaat van dinsdag. Het was leuk om ze weer voor de geest te halen en omdat er overal trailers van zijn, bleek dat een koud kunstje. Zodra de bekende beelden langs kwamen, zat ik weer midden in de sfeer van het stuk. Dubbel genieten dus.

Spelevaren met de nieuwe schilderprogramma’s op de Ipad. Voordat je alle mogelijkheden gevonden hebt, gaan er wel wat uurtjes heen. Ik teken met bibberlijnen de flat aan de overkant met een stukje van mijn balkon. Al schrijvend over het gebibber ging er in het achterhoofd het luikje ‘lineaal’ open. Vaag meende ik die ergens gezien te hebben aan de zijkant van het werkblad, maar waar. Ik werk nooit met een lineaal. De sport is om uit de losse pols de lijnen te trekken, zoals de portretten, die rechtstreeks onder het penseel uitkomen. De Ipad vertelde een heel eigen verhaal. Heerlijk om te spelevaren.

https://www.npostart.nl/het-geheim-van-de-meester-extra-tussen-linnen-en-vernis/26-01-2021/WO_AT_16416487

Tussendoor het programma ‘Het geheim van de meester extra’ in de herhaling. Een andere leerschool, bijna nog boeiender dan Het geheim van de meester zelf. Door de restaurator Michel van de Laar werden de trucs in de oude schilderkunst behandeld. Het meest opmerkelijkst is toch wel het touwtje van Vermeer. Hij prikte een miniscuul gat in het doek en volgde langs een touw nauwkeurig de verdwijnpunten. Jurgen Waden kreeg een gestolen Vermeer onder ogen, bestudeerde deze nauwkeurig op beschadigingen onder een scherpe lamp en kwam tot die ontdekking. Ook bij een aantal andere schilderijen van de schilder ontdekte hij dergelijke gaatjes.

Andere trucs waren: het Repoussoir, waarbij men een donkerder voorwerp op de voorgrond plaatste, de Camera Obscura, de voorloper van de eerste fototoestellen, daar maakte Breitner veel gebruik van, en het Claire Obscure, het grote contrast tussen licht en donker, een truc waar Rembrandt en Caravaggio veelvuldig gebruik van maakten. Boeiende materie.

Met een slaapmutsje viel de nacht en dat bleek goed voor een lange droomloze slaap.