Opnieuw verlangen

Vroege vogels voor een deel gemist. Te laat voor Jochem Myjer, die ik graag had willen horen. ‘Uitzending’ gemist is er goed voor. Gisteren is het nieuwe jaar goed van start gegaan met het omhalen van de iep tussen mij en buuf, geheel en al verzorgd door de vriend van. Daar gaat later in de week een bijzonder bierpakket naar toe. Ik schitterde met knapknie door afwezigheid, maar nu konden ze alvast wat hout verstoken.

De verrassing voor bonuszoon kwam op de valreep binnen bij hen, net toen ik van plan was op te stappen. De postbesteller bekeek zorgvuldig elke enveloppe opnieuw voordat hij het in de handen duwde van het feestvarken. Een onthaaste postbode was iets dat ik nog niet vaak op deze wijze had waargenomen. Mooi om te zien. Het leven leeft zichzelf als je het toelaat en de tijd eigen wordt.

In de woorden van een gewaardeerde blogger vind ik de begrippen gemis en verlangen. De egel die zich afvraagt of eenzaamheid bij hem hoort als de stekels op zijn rug. Zijn verlangen personificeert zich in de gedachte vleugels te hebben in plaats van stekels. (Toon Tellegen). In een ander verhaal van de egel(Misschien wisten zij alles. Blz. 323. Toon Tellegen), hangt hij in de takken als de ondergaande zon, hoopt hij. Ongemakkelijk, maar een wens die in vervulling gaat. Het is de keuze. Blijven hangen in verlangen of misschien wel vleugels aanmeten, door net als Nils Holgersson bij een van de wilde ganzen aan te haken. Bij vliegen denk ik ook aan Dombo het olijke olifantje uit de Donald Ducks van lang geleden, die zijn oren gebruikte om in vrijheid te zweven, hoog boven de burgerlijkheid. Vrij in elke toonaard. Of aan Ubbi, die zijn verlangen jubelt in het lied: ‘Ik vlieg, kijk ik vlieg. Hoger dan het huis en hoger dan de toren en alle vogels zingen, O, had ik maar zullke oren’ (Ook een verlangen).

Want dat was wat het kleine jongetje van lang geleden, volgens de blogger ook kon, totdat de nachtmerries kwamen. De vraag blijft hangen of hij nu ‘grijzer en onwijzer‘ meer kind is geworden, omdat hij weer ‘zijn vleugels wil openklappen om over het gemis en verlangen heen te vliegen’, dat in elke vezel voelbaar is, vermoed ik. ‘Maar gemis en verlangen zijn er nooit niet’, was mijn antwoord, dat is geschoeid op ervaring. Alleen kan je nieuw verlangen vinden, weet ik ook. Elke lente staat de wereld bol van verlangen, van zoete beleving, van alles wat het kind in mij wekt. Sterker nog, er is geen moment geweest dat dat kind ver weg is. Dat komt door het jarenlang werken met vrije geesten, die kinderen nu eenmaal altijd zijn. Zij zorgen ervoor dat verwondering ieders deel wordt, omdat onze ogen die van hen weerspiegelen. Onontgonnen zielen tot de rand toe gevuld met ervaren, ontdekken, doorwoelen en altijd die beloning.

Nu ligt de dikke Toon naast me, omdat ik het verhaal van de krekel wilde zoeken, waar ik eerder op de dag over las. Bij elkaar 313 verhalen vol verwondering. Zomaar, gratis en voor niets elke dag te lezen, die aanzetten tot nieuwe blogs, nieuwe gedachten, nieuw verlangen misschien, maar op z’n minst nieuwe hoop wellicht. De schrijver Marcel Jouhandeau wist het wel:

‘Un jour vient où vous manque une seule chose et ce n’est pas l’objet de votre désir, c’est le désir’. ‘Er komt een dag waarop je maar één ding mist, niet het voorwerp van je verlangen, maar het verlangen zelf’.

Zoals de lieve lente laat geloven in het nieuwe leven, jaar naar jaar. Opnieuw verlangen.