Om naar om te zien en uit te kijken

Vlaamse Gaai zat in de boom voor het raam. Dat betekende dat ze op zoek was naar een makkelijke manier om lekkere hapjes bij elkaar te sprokkelen. Gedreven door de proppen in de boom, maar ook door het voer wat aan de spijlen van de brandtrap bungelde, ter hoogte van het keukenraam. De enige plek waar Poes Pluis niet bij kon. Veilig en vertrouwd, als elke winter. Nou ja, een soort van winter dan tot nu toe. Ik observeerde hem en maakte ondertussen alles klaar om het haar in de Henna te zetten. Het poeder, de gummi handschoenen, de oude slagroombak en lepel, de appelazijn. Al die tijd blijft Gaai zitten. Zou ze mij kunnen zien, zo ik haar?

Toen het plastic om het papperige koude goedje op het hoofd zat en daarna de handdoek was I.M. in de herhaling gauw gevonden. Gisteren zag ik deel twee zonder de eerste gezien te hebben. Voor de ware impact was het belangrijk om juist het begin niet te missen. Niet ondersteboven van het verhaal, mij wel bekend, maar vooral van het acteertalent van Ramsey Nasr die Ischa speelde. Hoe was het mogelijk dat iemand zo dicht onder de huid van een ander kon kruipen. Het zette in beweging, het ontroerde en het haalde het beste in zijn medespeler, Wende Snijders, naar boven. De taal sprak boekdelen. De grilligheid waarmee het brein werkte van deze grote kleine man kwam zo puur en groots uit de verf, dat de twee beelden, Ischa zoals ik hem kende uit de jaren tachtig en deze Ischa, naadloos in elkaar over schoven. Ischa is. Hij is.

De fietstocht gisteren lukte wonderwel. Het foto’s nemen maar even achterwege gelaten, want het was nog wel een een staaltje van bewust blijven om op en af te stappen zonder problemen. Dat je daarna duidelijk merkt een grens te hebben opgezocht, is oké. Maar de drie bossen tulpen die ik, in euforie om mijn herwonnen bewegingsvrijheid, had meegenomen waren de warme troost. Bij elkaar in de vaas leverden ze een weelderig lentegevoel. Het waren de drie laatste bossen, zei de verkoopster aan de buitenkraam van haar bloemenwinkel. Haar haar wedijverde stevig met de cyclaamkleurige bos. In de supermarkt kwam ik schoondochter van zus tegen, die ik in eerste instantie niet herkende achter haar masker.Toen ze hem schaterend achterover schoof, zag ik het pas. Het huis van zoon lag in de zon te stralen. Binnen rook het nieuw en zoonlief ging gestaag door met of zonder hulp om in januari in het huis te kunnen. Zijn ijzeren vasthoudendheid en werkdiscipline hierin, bewonderendswaardig.

Met moeite herstel ik het oude Netflixaccount en kijk naar de zaak Julia B., de verpleegkundige die zeven jaar onschuldig heeft vastgezeten op een bewijsvoering die rammelde aan alle kanten, een aanslag op de integriteit van de mensheid. Zo kabbelt 2020 naar het einde toe. Vossen met stadse fratsen in de krant is misschien wel een mooi symbool voor het jaar. Niets is wat het lijkt. Iemand vraagt zich af of je wel naar de winkel mag als je partner besmet is met corona. Onzekerheid in het jaar 2020 vierde hoogtij. Wankele beslissingen die genomen werden, verdraaiingen van de feiten en een overdaad aan meningen. Niet zelden ongefundeerde meningen.

Straks gaan wij zussen, zuslief helpen bij het voorbereiden van een Indische rijsttafel voor haar en de zonen, die morgen oudjaar komen wensen. Dat betekent flinterdun snijwerk in veelvoud. Lang geleden. Haar keuken is nu helemaal klaar voor de afstanden op anderhalve meter en wij zijn er klaar voor. De zon schijnt uitbundig als feestelijke onderschrijving. Vanavond het derde deel I.M. en op Oud Jaar als een schitterend vuurwerk het laatste deel van deze topserie van de hand van Michiel van Erp, die zal uitgaan als een nachtkaars. 2020 ten grave gedragen. Om naar om te zien en uit te kijken.