Zon streelt de straten met haar jeugdige vrolijkheid, iets voor een nieuwjaarsdag. Vannacht was het weer bivakkeren tussen droom en werkelijkheid met de uren nachtelijke stilte en Close-Up. Zo blij met verstilde programma’s die op elk moment van een etmaal kunnen worden opgeroepen. Bram van der Vlugt wandelde in ‘Volle Zalen’ met Cornald Maas over een landweggetje in het Groene Hart, breed lachend, twinkelende ogen, de krachtige stem meer levend dan ooit.
Zijn slagzin voor het leven: ‘Het is niet onopgemerkt gebleven’. Dat goldt voor het overlijden van zijn moeder en zijn oma en haar zus in de concentratiekampen met als kanttekening ‘Opdat wij niet vergeten’ en dat telt ook voor de persoon Bram van der Vlugt zelf. ‘We willen aandacht’ sluit hij af. ‘Maar je bent allesbehalve onopgemerkt gebleven’, brengt Cornald in. Met een bevestigende knik bevestigt de acteur: ‘Rupsje Nooitgenoeg’. De innemende blik verzacht de contouren van de voorbije jaren. Niet lang daarna zou ik Bram van der Vlugt zien in een bewerking met Nettie Blanken en zijn zoon Joris als musicus in een ode aan de dichter Vasalis. Zijn kinderen zeiden het al. Als Bram gaat spreken op het podium, dan gebeurt er wat. Beide, zowel Nettie als Bram pakten de zaal in met hun rol en bevestigden een eeuwig leven in mijn gedachten.
https://www.npostart.nl/AT_2109007
Het is toch de zeurpijn in de knie die het ondertoontje neerzet voor de slapeloze nachten. Puzzeltje dan maar. Nee, hazeslaapje, dan toch Lita Cabellut, de derde keer dat ik de intrigerende docu zie over haar leven in Spanje tot aan haar adoptie en de keuze voor het doel in haar leven. De schrijnende beelden in het Barcelona van haar jeugd, waar ze in armoe en grotendeels op straat leefde, kattekwaad met zwermen kinderen, het kaalplukken van argeloze voorbijgangers in hun ghetto, het vissen van de muntjes uit de fontein, het wachten bij het rooster van een familierestaurant totdat er een zakje met eten naar buiten kwam uit een klein luikje aan de zijkant van het gebouw, de verveloze plek waar haar moeder ‘werkte’ en haar kinderen verwaarloosde Een plek waar kinderen niet zouden mogen zijn, omdat er de verschrikkelijkste dingen gebeurden. Het had een verstikkende werking op haar, een plek om uit weg te vluchten.
En ik kijk naar de vrouw met haar prachtige ongetemde haren, klein van stuk, gekleed als bohemien, de levendige blik in de ogen, haar passie en overgave waarmee ze zelf aan het werk gaat en anderen ertoe aanzet. Een prachtige reportage, die het nodige losmaakt. Schoonheid boven alles. Een rijk idee voor deze donkere dagen nu. Ze haalt bloemen in huis om letterlijk de omgeving te omringen met die schoonheid. Bloemen zijn het besef dat de tijd eigenlijk is stilgezet en ergens anders is neergezet om opnieuw tot leven te komen Ze worden geplaatst in een context waar ze niet horen te zijn en dan nog geven ze hun schoonheid door. Zo’n filosofie past bij een vrouw die tijdens haar leven de schoonheid dient in een breed spectrum. Ook tussen de underdogs en de verschoppelingen. Juist omdat ze aan die zelfkant van het leven heeft gestaan en elke ‘struggle for life’ kent van de wortel tot de kroon, want zelfs daar schuilt de schoonheid.
https://www.npostart.nl/AT_2109007
Die gedachte is goed voor een ononderbroken slaap van drie uur met als beloning de zon, die krachtig onderstreept wat ik in de late nacht voorbij zag komen. Een koolmezenpaar viert het feest mee in de boom voor het raam. Te kwiek voor de foto. Wat rest is slechts de boom.
Mijmeringen 
Een gedachte over “Wat rest is slechts de boom”
Reacties zijn gesloten.