Koesteren

Flarden vliegen aan, blijven even hangen en verdwijnen dan weer even vluchtig, als de sierlijke witte meeuw, die zilver schittert in de blauwe lucht. Linda Ronstadt, Arjen Lubach, de krant met koppen en soms al het hele artikel. Zinvol leven bijvoorbeeld met Machteld Huber, die uitlegt hoe haar nieuwe visie op de gezondheidszorg werkt. Ze geeft als leestip De Keuze van Eva Edith Eger door, hier ook al regelmatig geprezen.

https://www.gids.tv/video/279077/het-uur-van-de-wolf-linda-ronstadt-the-sound-of-my-voice-gemist-bekijk-hier-de-hele-uitzending

In het Uur van de Wolf zou Linda in haar eentje de halve ochtend opsouperen. Ik kijk het begin en bewaar de rest voor later. De zon schijnt uitbundig, het is de uitgelezen dag om wat wilgen te snoeien en takken te ruimen. Fris koud, begreep ik, toen de krant gehaald werd. Wolkjes bleke adem. Gisteren naar het centrum gelopen voor de broodnodige beweging, met een conditie die meer aandacht behoeft, dan de laatste tijd het geval is. Lange rijen bij de winkel waar snuisterijen voor een appel en een ei werden aangeboden. De gangpaden overvol, de massa te veel, geen beenwarmers te ontdekken, wat het uiteindelijke doel was en internet wel had beloofd. Wegwezen dus. De andere winkel ook met een rij ervoor. Gauw de frisse eenzaamheid in, weg uit deze tragedie. Het verlangen naar natuur nam hand over hand toe. Nog wat boodschappen en uiteindelijk toch gezwicht voor zuurkool. Lang verbeide hap, nu de tijd rijp was. Winterkost bij uitstek.

Project Rembrandt verzandt en doet afbreuk door het wegsturen van de talentvolle Melda, die wordt afgerekend op één doek, terwijl ze van allen het meest had gewonnen tot dan toe. Als daar dan ook nog Arjen Lubach met zijn deepfake overheen komt, dunnetjes benadrukt door een van mijn lievelingscolomnisten in de krant, zijn de rapen gaar. Argwaan schuift naar boven als kruiend ijs op een strenge winterdag. Met de bijbehorende gevoelstemperatuur. Exit alle flarden. ‘Leef vanuit je innerlijke drijfveer’ fluistert Machteld Huber vanuit de krant me toe. Zinvol leven op je eigen kracht klinkt als de juiste beslissing op dit moment.

Gisteren kwam een opdracht binnen van zuslief. Ze wilde twee twee tekenende kinderhanden. Uitvogelen op de bamboo met de digitale pen is een plezierig experiment. De oog/handcoördinatie is iets wat eerst moet worden bijgesteld. Je tekent op de bamboo-pad en het verschijnt op het scherm van de laptop. Simpele kinderhanden, simpele kindertekening. Het lukte wonderwel, ook nog met het hele kind erbij(kleinzoon stond model op de foto) maar het ging echt alleen om de handen en werd goed gekeurd. Een fijn gevoel.

Hé, koolmees in de boom voor het raam heeft vast mijn voorraadje voer in de gaten gekregen, dat met het oog op het katse genoegen dat Pluis zichzelf stelt om verlekkerd naar ze te mekkeren, voor de veiligheid voor aan het hek naar de noodtrap hangt. Regeren is vooruitzien en Pluis mag graag een uitstapje naar het balkon maken. Daar is het te gevaarlijk voor kleine mezen

Ergens in het achterhoofd blijft de vraag knagen: Wat als je niets meer met zekerheid vertrouwen kan. Vertrouwen is het hoogste goed is. Als iemand iets zegt, moet je daarvan op aan kunnen. Als dat met deepfake op je telefoontje al misleid kan worden, is het eind zoek. Waar laat dat de veilige basis dan, die de innerlijke drijfveer voedt en van waaruit ik doorgaans vertrek. Het vraagt om bespiegeling en overdenken. Troost biedt de tuin en wat mensen om erover van gedachte te kunnen wisselen. ‘Comment is free, but facts are sacred’ is de quote van C.p. Snow in 1921 in the Guardian aangehaald door Bert Wagendorp in zijn column. Met als vaststelling, dat de eerste stelling staat maar de tweede wankelt. Niet elke vooruitgang is een verbetering.

Linda Ronstadt kon niet meer zingen door haar Parkinson, maar ze bleef geloven in de dromen, die ze waar heeft gemaakt door alle jaren heen. Geloof in jezelf stut die innerlijke kracht, óók als kwaliteiten afnemen of tot het verleden behoren. Voorlopig iets om op hoog niveau te koesteren.