In het dagblad van het Noorden een Somalische vrouw, die weigert de Nederlandse naam van haar man aan te nemen. Alleen de kop van het artikel maakt al genoeg los om te overpeinzen en pakt eigenlijk indirect het probleem aan van de kijk op anders zijn. Ze handelt juist. Alsof je met een Hollandse naam een ander zou worden. Respect geldt voor de persoon, niet voor de naam. Dat is meteen de kern van het probleem. Als je je niet aanpast, de taal niet spreekt, dan hoor je er niet bij. Maar mensen omarmen als mens is niet afhankelijk van ras, godsdienst, cultuur, status, inpasbaarheid of macht. Iedereen heeft recht op het bestaan. Een bewustwording daarvan zou al veel veranderen. Dat is inherent aan de toevalligheid waarmee je waar dan ook geboren bent. Maar zelfs gedachtengoed mag verschillen.
https://www.npostart.nl/sterren-op-het-doek/POW_04349772
Een druilerig dagje gisteren. Theaterthuis uitgeprobeerd. Voorproefjes of de hele voorstelling voor een klein bedrag maandelijks bij je thuis. Toegegeven, het is niet hetzelfde als verwachtingsvol op het warme pluche, maar alleszins de moeite waard. Bovendien steun je de schone kunsten ermee op gebied van Theater, muziektheater, cabaret en musical. . Een vermakelijke musicallsessie van Brigitte Kaandorp, een ouwetje, maar wel hilarisch, viel me gisteren al ten deel. Verder was er natuurlijk weer volop kunst te genieten van dit weekend met op zaterdag Sterren op het doek met Özcan Akyol en lijdend voorwerp Janny van der Heyden, de keukenprinses van ‘Heel Holland bakt’ en op zondag Project Rembrandt. De locatie was prachtig. Paleis Soestdijk in volle glorie. Nog steeds een vreemd idee, dat het een andere bestemming heeft, dan waar je decennia lang aan gewend was. Een defilerende koningin Juliana in de bloemenzee op de trappen voor het bordes. Tijden veranderen.
Ze hadden pittige opdrachten: Het kleurverbruik van Vermeer met als schilderobject het meisje met de Parel. Bijzonder leerzaam zijn de verhalen van Pieter Roelofs, die wijst op het verschil in gebruik van de kleuren en daardoor de duurzaamheid ervan. De tweede was een vrije opdracht aan de oever van de hofvijver, waar halverwege ook nog twee suppers in kwamen te dobberen. De theorie werd op een verschillende manier aangevlogen door de beide mentoren. Boeiend om te zien hoe ieder kunst op een volstrekt persoonlijke manier benadert. Dat is ook duidelijk te merken aan het oordeel van de vakjury en die van de publieksjury. De avond schoof gemoedelijk voorbij.
Er werd ook hier en daar weer wat getest in de familie, dus dat betekende vooral virtueel contact. Een lang gesprek met dochterlief, die zo’n test had moeten ondergaan. Kleinzoon ging met kleine stapjes vooruit, hij was al van de pijnstilling af. De knie was nog dik, maar morgen is de fysiotherapeut er weer.
‘S Middags een lekkere linzenstoof met houmous bij elkaar getoverd met een wrappje als handzame binnenschuiver. Eigenlijk had ik het platbrood voor ogen dat zoonlief had meegebracht, maar dat was als sneeuw voor de zon verdwenen. Het was heerlijk en klaar in een handomdraai. Ik zag dat de voorraadkast in de keuken weer langzaam vol loopt. Dat krijg je met drie mensen die boodschappen doen, onafhankelijk van elkaar. Het wordt weer tijd, en die is er ook, voor de ‘Dwars-door-de-kast-recepten’. Goed voor de portemonnee en het kweekt veel nieuwe ruimte.
Vriendinlief aan de telefoon. Heerlijk even bijkletsen over het schilderen, het schetsen, de invulling aan het leven in deze moeilijke tijden en haar interview met de kunstenaars van haar dorp. Zo trots op haar gemeenschapszin. Ze probeert middels toegankelijke cursussen de eenzaamheid te verlichten, speciaal rond deze donkere dagen voor kerst. Vandaag is het zo’n ‘gloomy’ day. Onbestendig, peper en zout, een dag met net niets van alles. Dus druilerige miezerregen, waar je heel nat van wordt, het pad langs de sloot welhaast onbegaanbaar. Morgen wordt het droog en woensdag beloven ze zon, dus schuift de tuin een tandje op, al kan ik niet beloven, dat er toch niet even een stukje gefietst gaat worden.
Een dezer dagen, geïnspireerd door alles wat deze week langs kwam, komt het doek van zoonlief af. Beloofd is beloofd.
.
lemvanderlindenblog.com 
Toen ik in januari 1973 met eerste man trouwde moest ik voor alles toestemming aanvragen om mijn eigen naam te kunnen gebruiken. Het had heel wat voeten in de aarde, ik weigerde ook. Inmiddels vele jaren verder en een andere man is het voor veel mensen nog steeds moeilijk om mij bij eigen naam te noemen, onvoorstelbaar. Men vindt dat je de naam van je man moet aannemen, ik vind dat niet en zeg altijd ‘als Schmitz op de wereld gekomen en als Schmitz ga ik’…heel ander verhaal dan van de Somalische vrouw, maar wilde het toch even vertellen, blijkbaar is dit nog steeds een struikelblok.
Genoten van ‘sterren op het doek’ met ook Martin Koole van Facebook, ken je hem Berna? Wij hebben kunst van hem, een schilderij en portret met potlood getekend. Project Rembrandt zo moeilijk, maar zo interessant voor de kunstenaars en de kijkers. Heerlijk om naar te kijken! Mooie blog heb je geschreven ❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Aangrijpend verhaal Ellie. Ik hebb ook altijd mijn eigen naam aangehouden. No way dat dat ooit anders zou zijn. Ik vermoed dat het bij de somalische vrouw om twee redenen gaat. Onafhankelijkheid inderdaad, door je eigen naam te behouden en als statement tegen de naamsdiscriminatie. Dapper. En vrouwen zijn over het algemeen wel goed in het voorvechten.
Ik herkende Martin direct, van zijn tekeningen en portretten op FB. Hij heeft een hele mooie stijl, maar het gewonnen portret was ook prachtig. Terechte verliezer bi project Rembrandt denk ik, al blijft het een momentopname. Ik moet niet aan dergelijke werkdruk denken. ❤ ❤ ❤
LikeLike
Elk mens heeft recht op zijn eigen naam. Vroeger was dat anders, nu toch niet meer?
Voor de Somalische vrouw zou het misschien wel handiger kunnen zijn bij het zoeken van een job of huis eventueel, schande eigenlijk, maar wel realiteit vrees ik.
LikeLike