Nieuwe spijs, nieuw elan

Luilekkerland was open. De ontdekking gisteren van de prachtige khadi papers had een nieuw idee gebracht. ‘Verandering van spijs doet eten’. Een tijd geleden had een van de broers de fotoboeken van mijn ouders digitaal doorgegeven. Er zaten sepiakiekjes tussen en zwart/witte. Mijn jonge ouders aan het werk in een eerste baantje, moeder in een dienstje en mijn vader als postbesteller in de roerige jaren dertig. Opa en oma komen er in voor. Broers en zussen van beiden.

De foto’s uit de oorlog gaven beelden in het Julianapark, met de kleintjes, met de schoonzussen bij het houten hobbelpaard. Na de oorlog moeder met de jongens in het gras, vlakbij het nieuwe huis. Mijn vader in een baan als rechercheur, compleet met regenjas en hoed. Mijn vader als toneelspeler, als tapdanser. In het hoofd buitelden de ideeën, die me uit de slaap hadden gehouden. Wat als die portretjes nu eens in sepia werden uitgevoerd. Bister-inkt leek me uitermate geschikt, evenals de bamboe-rietpen. Dat dwong tot kleiner werken. Bister, vervaardigt uit schellak, geeft die mooie lichtbruine tint eraan. Rembrandt gebruikte het al. Mooi zo’n echte klassieker en een uitdaging op de lange winteravonden. Met de inkt, twee japanse penselen, de bamboepennen in verschillende diktes en nog een pakketje Khadi A7 verliet ik het pand. Hollebolle Gijsje met de buit.

Khadi paper A7 is iets groter dan een grote postzegel en dwingt tot een andere papiervulling. Een goede drijfveer om uit de comfortzone te treden en klein te werken met als doel de familiekiekjes die het meest geschikt zijn, uit te tekenen, maar nu gedetaileerder. Iets wat er niet toe doet, mag worden weggelaten, maar juist interieur en entourage zijn inspirerend en sfeervol. Mijn moeder in haar dienstje werd de eerste. Mevrouw liet ik weg, als minder belangrijk dan de omgeving. Aandacht voor het detail en zoveel mogelijk informatie op het kleine oppervlak. De micron 0,5 was er een fijne pen voor, zo bleek.

Bij het tweede portret van mijn vader, in een garage aan het klussen, ging ik alweer de mist in. Met mijn gebruikelijk grove schets was het weer veel te los geworden. Niet bijzonder, een schets, en dat was eigenlijk niet mijn bedoeling voor de serie familieportretten, dat ineens tot item was gepromoveerd. Vandaag eens kijken of het aan te passen valt. Vast wel.

Een ander plan. Door het zoeken naar het bladerdeeg van gisteren, ontwaarde ik ook een pakje filodeeg. Loempia’s van filodeeg konden in de frituur maar ook in de oven worden bereid. Dat was de tweede nieuwe inval. Nog nooit gedaan. Een vulling van ui, knoflook, geschaafde peen, taugé, dun gesneden kool en kastanjechampignons. Twee plakjes filodeeg op elkaar, de vulling uitgerekt in het midden, vouwen en rollen. Het lukte wonderwel. In de frituur en zes iets te dikke loempiaatjes later, gedeeld met zoonlief, was het goed garen spinnen.

Bij thuiskomst, het was de dag der verrassingen, rolden de twee nieuwe te recenseren prentenboeken uit het pak dat in de brievenbus stak. Een geluksdag, die vrijdag de dertiende. Nog maar één boek te ontvangen en dan kan ik los. Het radert en ratelt al weer in mijn hoofd, want zo werkt het. Nieuwe spijs, nieuw elan.