Een lijnenspel voor Oma

Een nieuwe tegelvloer in de hal van de flat, stralend wit in plaats van grijs beton. Ze waren er nog mee bezig en op mijn vraag aan een van de tegelzettters of hij dan de krant uit mijn postbus wilde pakken, keek hij me glazig aan. ‘Of kan ik er overheen stappen’, voegde ik er snel aan toe. Een instemmend gebrom. Het compliment van mij over ‘het chique vooruitzicht en nu nog een lift graag’ brak het ijs.

De vesting van vier trappen beklommen en de gebruikelijke observatiepost bij het bovenkomen bereikt. Adem moet stromen. Na de trappen deed het dat niet. Het vreemde vogelgeluid bleek het gepiep van de tegelsnijder te zijn. Zon op de bladeren en de balkondeuren even open. Wat ‘binnenzit’-warmte eruit.

https://www.npostart.nl/idfa-doc-we-are-together/21-10-2020/POW_04658431

Wonderlijke dromen, die niet opgeschreven zijn, nul afspraken en zeeën van tijd rekken de ochtend. Een langzame start, een aflevering van BNN/VARA over het weeshuis Agape, waar de kinderen altijd zingen. Ze mochten een concert geven in Engeland en in New York, met medewerking van Alicia Keys en Paul Simon om geld in te zamelen voor hun weeshuis, dat veel te klein was en uit zijn blauwe voegen barstte. Het was een ontroerend relaas. Ontberingen om weten te buigen tot succes is een kunst op zich. Dat konden ze, dankzij de allesomvattende liefde van hun weesmoeder die dansend door het leven ging en hun, overleden, altijd zingende moeder in gedachten.

Dan een ander verhaal van een collega-blogger, die de puberteit van haar kinderen ziet als een grote puzzel. Een oceaan in rood met ronde stukken. Niets past meer en alles is ‘stom’. Alle bokkigheden, die nu eenmaal bij die puberteit horen, maar die vergroot werden door een ontwikkeling, die trager ging dan de leeftijd in jaren. Zo’n mooi vergelijk. Ze schreef dat ze normaal altijd met de zijkanten van de puzzel begon, maar deze ronde stukjes waren zo glad als een aal. Waar moest je instappen. Het was een lastig dilemma. De kinderen op school leerde ik altijd te beginnen met de hoeken, overzichtelijk en duidelijk te herkennen. Maar hier ontbrak een aanhaakhoek. De stukken leken qua kleur op elkaar.

Was schakeringen zoeken en daarin de ruimte laten door kleinere, veel kleinere stappen te nemen, een oplossing? Geen idee. Deelde mijn eigen ervaringen. Geen grote puberteit meegemaakt met de grote saamhorigheid die ontstond toen de vader van de kinderen ziek werd en in die puberteit van hen overleed. Het leek alweer zo lang geleden nu ze allen op eigen benen staan. Een hectische tijd. Door het verdriet versmolten we, door het gesappel van mijn kant om het leven weer op de rit te krijgen, was er hier en daar iets ontgaan. Dat was misschien die ruimte, die ze op dat moment nodig hadden. Vanaf zestien jaar mochten ze los met het eigen roerige leven, was mijn opvatting met mijn eigen puberteit voor ogen. Verantwoordelijkheid voor de daden en ‘wie A zegt moet ook B zeggen’ als leidraad. Nu is het vaarwater van de overpeinzing voor mij de zee waarin gezwommen wordt en dat geeft zoveel rust. Wat wijsheid is, is voor ieder van een andere orde.

Gisteren een handgeschreven envelop in de brievenbus. Een tekening van Dribbel, kleinzoon vier, waar ik ’s middags nog geweest was. Goed uitgeslapen werd hij na een uur pas wakker, kaarsje aan, lampen aan, buiten de regen op het raam en binnen een gemoedelijk samenzijn met hem en kleinzoon een. Omdat hij zo lekker sliep, konden kleinzoon een en ik bomen over het leven. Alles kwam voorbij, angst om de operatie aan zijn knie en of corona daar geen roet in het eten zou gooien, school als leukste bezigheid op dit moment en lezen. Een spannend boek waar hij in verdwijnen kon, door een goed initiatief van school. Hij hield ervan, broer juist niet. Het was knus en gezellig. Thuis wachtte de verrassing. Een lijnenspel voor Oma.