De baleinen van haar paraplu

Vanaf de steiger aan de kopse kant van de maisonette klinken onheilspellende geluiden. Het gehamer tegen muren, het gebonk tegen de steigerbuizen met een weergalm van een orgelpijp, zware stappen dreunend op de stellage, gemor aan het raam, gemier achter mijn hoofd. Ik luisterde en lokaliseerde de bezigheden in mijn verbeelding, maar had eigenlijk geen flauw idee, waar ze mee bezig waren. Ja, iets met de spouwmuren. Zouden de vleermuizen al vertrokken zijn? Ik hoopte het.

In het nieuwe huis van zoonlief kon ik nog net de tas met lekkernijen afgeven en de progressie bewonderen, voordat het stof me, ondanks snoet, de adem benam. Gauw er weer uit. Zo suf, dat ik niet mee kon helpen. Er was heel hard gebuffeld en er is nog ontzettend veel werk te doen. De hulptroepen waren er. Dappere dochters en zoon, een paar vrienden en zoon zelf. Allen voorzien van een grijze laag stof op het kale hoofd, over het haar, op het vel. als dikke grijslaag over de kluskleding. Waar gehakt wordt vallen spaanders. Een container vol en morgen pas weer de nieuwe. Helaas.

De wind werkte ook belemmerend, dus terug naar het eigen nest om me over te geven aan #Inktober, dag drie en vier. Drie was Bulley oftewel omvangrijk. De dames van Ferdinand Botero schoten door mijn hoofd. Die waren op z’n minst wel omvangrijk te noemen. Maar met ontzag had ik op een trip door Brugge samen met de dochters mijn ogen uitgekeken bij de enorme folianten die daar tentoongesteld lagen in het Gruuthusemuseum en had dat pas echt imposant van omvang gevonden. Dat werd de tekening voor Bulley.

Dag vier was Prey/prooi. Dat was een stuk makkelijker. Pluis lag in haar mandje te ronken. Ik stelde me zo voor, dat recht onder haar, diep in de vacht weggedoken, koppie, een muisje zou sluipen. Pluis was voorhanden om na te tekenen, de muis zocht ik op. Ziezo. Ook weer gedaan.

Die trip door België hadden we in maart van 2018 gepland en het bleek een van de koudste weekenden te zijn. Brugge is mooi in de warme lentezon, maar door het weer verzandden we in de binnenstad, winkel in en winkel uit, museum in en uit, restaurant in en uit. Te koud om buiten te wandelen. In de ochtend hadden we gelukkig een heel leuke boekwinkel annex restaurant ontdekt. ‘Lees terwijl U eet’of ‘Eet terwijl U leest’ al naar de orde van belangrijkheid. Ik ging voor de laatste. Haha. Kolfje naar mijn hand, al hadden we ook veel bij te kletsen. De binnenstad van Brugge is voor de ware vorser een paradijs. Prachtige winkels met een eigen stempel en allesbehalve eenheidsworst. Onder de etalages zaten juweeltjes, waar we ons aan konden warmen, nu de kou zo toesloeg. Zo’n moeder/dochters-weekend is heel bijzonder en gaat zeker in de herhaling.

Zo kom ik bij het afscheid van die andere moeder, die ik gisteren op de life-stream volgde. Het verdriet om haar gemis en haar kinderen, die het haar toch zo gunden, hen los te laten, nu ze wist en geloofde weer herenigd te worden met haar grote liefde. Als je zo hecht met elkaar verbonden bent, ben je deel van het geheel, besta je door de verbintenis. Het is maar weinigen gegeven en het getuigt van altruïsme, als je jouw vurige verlangen om haar hier te houden kan inwisselen voor haar diepste wens, te mogen gaan. Dat proefde ik uit de hele dienst, in de liefdevolle gedachten, een breekbaar lied van kleinkind en in de symboliek.

Moeders blijven moeders, altijd, ook als ze er niet meer zijn. Ik denk aan mijn moeder, die er altijd is, die meekijkt over mijn schouder, er is in mijn hoofd, in mijn woorden, in mijn werk en weet dat het voor zussen en broers niet anders is. Pars pro toto, die hele grote familie van ons. De baleinen van haar paraplu.