Altijd iets te vieren

Vroeg uit de veren was het credo gisteren en dat vroeg is betrekkelijk. In de veren doe ik elke ochtend al heel veel. Daar komen de zinnen binnenwaaien en schrijf ik eerst altijd de blog. Maar de volgorde verschilde. Normaliter is er eerst koffie en kwark voor de medicijnen en daarna het verhaal. Nu was het andersom. Eerst mijn hoofd leeg spuien en daarna beneden een dubbele koffie in de kleine thermoskannen, alle pilletjes met kwark naar binnen werken en gaan.

De boodschappen voor een broodje bij de super en om half een hoog en droog, terwijl de lucht naarstig aan het betrekken was, in het atelier. Thuis had ik de foto opgezocht van vriendin van lang geleden. Zij voorovergebogen voor de spiegel, dicht met haar neus erop, om de make -up aan te brengen, de foto van het spelden van de Arnemuidense kappen bij elkaar en zij lachend tegenover mij tijdens een horlepiep. Onmiskenbaar ‘zij’. Dat wilde ik vastleggen nu alleen de herinnering was achtergebleven.

Achter de doeken stond precies het formaat wat ik nodig dacht te hebben. Het kostuum kon ik dromen. Het lieve koppie ook. In dit geval had ik de nieuwe oil-sticks meegenomen. Olieverf in krijtvorm. De verpakking was een draak van een anti-senioren soort. Nauwelijks een opening om te peuteren, maar eenmaal los, tekende het heerlijk. Daarna viel het te bewerken met kwast, vinger of doek, met het resultaat van de olieverf uit de tube.

De tuin stond er groen bij. Overal waren de planten aan een groeispurt begonnen. De herfstasters waren met hun glorietijd gestart en eisten hun ruimte op. In het atelier was het donker en dat kwam door de begroeiing aan de achterkant, waar braam, springbalsemienen en vlier in een innige verstrengeling waren geraakt en de aardperen hoog boven de Bernagie uittorenden. Een welkome afleiding tussen het schilderen door, dat snoeiwerk. Bovendien kwam er licht in de duisternis. Een van de nadelen van het ouder worden is dat het lijf zoveel signalen afgeeft over het niet meer al te soepel functioneren. Met het gebukt staan, brandde het tussen de schouderbladen en begreep ik dat de koek bijna op was voor het werk. Nog even de schort aanpakken van het kostuum en klaar was Trijn voor vandaag. Twee volle zakken snoeiwerk gingen mee naar de vaalt.

De dag daarvoor had ik met twee lieve vriendinnen uitgebreid geluncht, verhalen over het heden en verleden buitelden over tafel, het was zo behaaglijk en zo knus, maar ook waanzinnig, dat we elkaar na al die tijd niet stevig konden omhelzen. Wat had ik me graag even in willen graven in die vertrouwde armen van liefde en warmte. Alle verhalen kwamen voor het voetlicht. School, de kinderen, vakanties, vooruitzichten, twijfels, angsten, hoop en liefde, heel de staat van zijn. Met een tikje weemoed liet ik ze weer gaan. Thuis een mail van de hoofdredacteur met de melding dat mijn recensies de hoeksteen van het blad zullen worden. De koningin te rijk, zo voelde het.

’s Avonds probeerde ik na het schilderen de oliepastels uit in een snelschets, die ik ook gekocht had. Zes kleuren en niet de meest logische, maar zo heerlijk zacht en werkzaam. ‘Vriendinnetje aan de make-up’-foto als inspiratiebron. Ze leek er niet echt op, maar het krijt deed haar werk goed. Wat een mogelijkheden betekende dit. Fijner dan het pastelkrijt en weer een mooie nieuwe ontdekking van iets dat al een eeuwigheid bestond. Zo werkt dat als je steeds zelf het wiel uit moet vinden, maar daardoor behoudt het juist de sjeu.

Vandaag bij de sketchcrawl zal ik proberen er mee te experimenteren. We gaan naar een park in Utrecht met huizen in de buurt met de meest waanzinnige gevels, die je maar bedenken kan. Thermoskan mee, kruk mee, tekendoos en aquarel in de aanslag en gaan. Feest maken doe je zelf, want er is altijd iets te vieren