Slechts een zuiver genieten

Dierendag op de tuin met het verkeerde fototoestel. Bijna alle close-ups te wazig. Mijn ogen registreren zowiezo alles wazig, dan heb je een apparaat nodig, dat goed afgesteld de boel in de juiste proporties houdt. Maar niet als je niet eerst door brilleglazen +4,5 /- 2,5 heb zitten turen of alles klopt om goed voorbereid te zijn en het in de aanslag te houden voor bijzondere momenten. Dat laatste had ik verzuimd.

Atalanta op zoek

Atalanta fladderde om mijn hoofd op zoek naar haar snoepschotel met de aangevreten appeltjes, die al behoorlijk aan het moesen waren. Terwille van het komende bezoek had ik het op de punt van de bloembak gezet, een eindje uit de buurt van de tafel en de stoelen met het oog op de wespen, die er ook op af zouden komen. Ze zocht, draaide cirkeltjes, fladderde op en neer, vergiste zich, zat even op mijn handpalm en vloog daarna regelrecht naar de juiste plek. Ik kon haar bijna horen, terwijl ze het lekkers op haar lange roltong naar binnen likte. Zalige zoeternij.

Gevonden

De tafel was gedekt met een batik kleed met het witte antieke geborduurde kleedje erover. Schaduw werd net iets inniger, zonlicht net iets helderder in de weerkaatsing van dat wit.Zomerzotheid met al wat lekker was op tafel. Twee glazen op voet voor water, stokbrood, schaaltje met mandarijnen en snoeptomaten, rode pesto, kruidenkaas en yoghurt met mint. Er vloog iets in de oude wilg bij de vijver, ik hield mijn adem in. In een oogwenk had ik gezien dat het een bonte specht was, die had ik hier nog niet gezien. Vermoedelijk maakte hij een uitstapje vanuit Plantijns bomen naast het tuinencomplex.

Ik vond hem niet meer terug alhoewel ik op mijn allerzachtst, op de tenen sluipend door het gras, de wilgenrij naderde waarin hij daarna was gevlogen. In de verte zag ik een roodwit stipje op een fiets. Vriendinlief in aantocht.

We hadden elkaar al weer een tijd niet gezien. Het was heerlijk toeven in de wat verwilderde tuin met al die kleine brommers en fladderaars, vkleine winterkoning en boomklevers en gakkende ganze , al in formatie en een cirkelende ooievaar met gespreide vleugels tegen de witte wolken, frivool rondgestrooid in de strakblauwe lucht.

Hoornaar op de grote appel

De onderwerpen kabbelden zoals ze bij ons altijd doen, luchthartig, en diepgaand, in afwisselend tempo met de lekkere hapjes en later de rosé. In  het insectenvoerbakje vloog een enorme bruinrode wesp, misschien wel een hoornaar of een graafwesp, die niets te vrezen had en ook vergenoegd van de lekkernijen snoepte. Af en toe moest de rug even gestrekt door wat melde, perzikkruid  en moerasandoorn weg te trekken en hier en daar een verdwaalde brandnetel. Springbalsemien moest er later voor een deel aan geloven omdat ze de ingang versperde en wat wilgetakken, maar toen was ik alweer alleen aan het rommelen, terwijl de vriendschap het hart nog naverwarmde. Mooi mens met liefde voor al wat leeft. Het delen was goed voor hernieuwde energie, die de laatste weken toch wat teruggelopen was.

Nadat ik fiets en vriendin weer had uitgezwaaid tot een rood stipje, werd een bed onkruidvrij gemaakt met verve en veerde de geranium op toen de last van de neerbuigende wilgentakken haar schouders afviel, met in haar oksels de belofte tot een tweede bloei. Mus, een tikje verfomfaaid dus misschien nog vrij jong, kwam een kijkje nemen, wipte nieuwsgierig tussen de takken. De tweede vogel van vandaag die nieuw was in de levende have. Muis was al eerder tussen onze voeten vandaan geschoten. Met twee onkruidzakken voor de mesthoop op de vaalt en de resten van ons losbandig leven stapte ik op het parkeerterrein aan. Een koele bries en grijsschakeringen beloofden regen. Geen gegieter vandaag, slechts een zuiver genieten.