De dag is geopend

Ondanks dat het nog niet erg opklaart, wil ik vroeg naar de tuin, maar eerst langs de kweker. Ik heb een nieuw adres ontdekt voor de planten. In een hoek van de tuin, bij het romantische ronde bankje, is een plek, dat nog wel kleur kan gebruiken. Een mooie toef. De witte kruiproos komt ervoor te staan aan de rand. Ze staat nu op een plaats waar ze al gauw dreigt overwoekert te worden door de springbalsemien. De kweker zit in de Bilt, niet zo ver weg, en heeft rissen en rijen aan voorgetrokken planten. Het zijn niet de planten van een gewoon tuincentrum, maar zorgvuldige en degelijke opgekweekte biologische exemplaren. Ik ben heel benieuwd. Als ik door het aanbod spit, valt mijn oog op de Astrantia Major, het Zeeuwse knoopje en ik weet nu al, dat dat de plant is, die ik moet hebben. Het doet me denken aan de ring van mijn moeder, een Zeeuwse knop van zilver, een beetje scheef door de jaren heen versleten. Als ringen konden praten had ze heel wat te vertellen.

Astrantia major

Mijn ringen zitten in mijn ladenkastje, tussen de oude kettingen, armbanden en oorbellen. Vroeger had ik altijd wel een sieraad om, maar er kwam een tijd dat het me ging irriteren. Eerst de oorbellen, de grote indiase hangers, die vervangen werden door kleine schattige knopjes en daarna tot nul werden gereduceerd. Daarna de kettingen, waarin kinderhanden bleven haken en die stroef en een wurgend karakter kregen als ik ze omhield bij het slapen gaan en als laatste, als allerlaatste, nu sinds vorig jaar, de ring. Ooit sierden meerdere ringen de vingers, ze werden er niet sierlijker van, want ik heb echte werkhanden, maar leuk waren ze wel. Er moest er steeds vaker een het loodje leggen en de laatste der mohikanen, de ring van de kinderen, werd afgedaan toen ik vrijwilliger werd in het ziekenhuis. Daar ben je verplicht om zonder sieraden te werken, wat qua hygiëne een logische regel is. Aan en af is lastig en de kans dat ze zou verdwijnen in de grote wasstraatslurven, omdat ze in een hoekje van mijn uniform zou blijven zitten, was een te groot risico.

De enkelkettinkjes heb ik enkel gedragen in de hippie jaren, alsook een prachtige indiase bellenrinkel van zilver boven mijn indiase teenslippers en aansluitend op de pijpen van de pofbroek. Armbanden en horloges zijn nooit favoriet geweest, want die belemmerden bij het schrijven. Een andere reden was dat ik me altijd bewust bleef van hun aanwezigheid en dat is funest, want dan ga je er op letten, en worden ze in gedachten groter en groter en evenredig hinderlijk.

Bij elk verjaardagsfeest op school werd ik uitbundig in de bloemen, de armbanden en de kettingen gezet. Vandaar de ladenkast met kettingen, oorbellen, armbanden, ringen, en ander klaterzilver. Dat duurde een aantal jaren tot we besloten, om te vragen naar één cadeau van allen, een plant of iets voor de groep het liefst. Dat was een goede zet.

Zeeuws knoopje dus voor in de tuin, omdat ze dezelfde sierlijke ronde vormen heeft als de ring. Een vleugje ‘moeder’ naast de akelei en de gezaaide papavers. Het blijft voorlopig groeizaam weer en het is een uiterst geschikt moment om te  verplaatsen.

Misschien is het voor de rest van de dag een goed moment om een en ander laatje uit te zoeken, dan hoeven de dochters dat later niet te doen, want er zit veel kaf onder het koren. Wel eerst even door de ballotagecommissie heen sturen, want wat ik zwaar uit de tijd vind, is voor hen misschien wel een pareltje. Ook daar is het uiterst geschikt weer voor. In de benen maar weer. Eerst koffie en de krant en dan aan de slag. De dag is geopend.