En straks weer anders zal zijn

Vertrouwd gezicht komt achter het struweel vandaan, eerst een wiel dan zij, dan de rest van de fiets. Alweer een paar weken geleden dat we elkaar gezien hebben achter glas. Zij op de galerij en ik in de keuken. Kletsen kunnen we als de beste, maar geen kletskoek. Het snijdt hout. We hebben zoveel vragen naar aanleiding van deze vervreemdende tijd. Wat is wijsheid. We zitten op meters van elkaar, drinken fris citroenwater en mangosap, eten druiven en noten. Ieder uit een eigen bakje of van een eigen tros. Knabbel en babbel.

Het gesprek veert op en neer en wordt soms onderbroken door een triller van de winterkoning, die af en toe even luistert of het leven nog door kan. Er vliegen vier spreeuwen de tuin in. Ik ben van mijn sokken. Heb al jaren geen spreeuw meer gezien. Dan vliegt er ook nog een goudvink over en kan de dag niet meer stuk. Het kabbelt en golft en daar tussen in is er de rust en het evenwicht van de stille tuin, om te laven. Emoties kleuren elke gebeurtenis heftiger als het leven hunkert naar gezelschap, naar omarmen, naar verwarmen. We spitten de angst uit. Wat het doet, waar het voor behoedt, maar ook wat het tegenhoudt. Dochterlief zei: Ik zou je het liefste in een doosje willen doen. Maar in dat doosje is het geen leven, is het een porseleinen zelf, dat roerloos en passief ondergaat, of is er een middenweg.

We proberen gezond verstand en daar komen we een heel eind mee, alleen heeft niet iedereen dat paraat of voor handen. De breeduitlopers, de schommelaars, de terreinopeisers zijn overal. Het klein meisje op het pad bijvoorbeeld, die nieuwsgierig is waar ik naar kijk. Naar een kikker. Ze komt dichterbij. ‘Ik dacht naar een slang, ik zag net een slang, een zwarte’. Ze wijst de plek. ‘Dat kan heel goed’, antwoord ik haar ‘het is een ringslang. Hoe groot was ie’. Ze wijst met haar handen zo’n vijftig centimeter. ‘Een jonkie’, vertel ik haar. Ze komt weer vervaarlijk dichtbij. Ik waarschuw. ‘Wat heb je een mooi jasje aan,’. Trots laat ze haar glimmende rug zien. ‘En weet je waarom. Ik ben jarig’. Jarig kind, wat moet jij nou met deze wereld. ‘De ziekte is bijna weg’, zegt ze en als opa haar naam roept, draait ze om en vervolgt hortend en stotend over de hobbels haar eigen weg. Even voelt ze als Alice in haar zelf gecreeërde wonderland, met slang en kikker. Ze houdt van kikkers, zegt ze nog. Haar eigen prins.

Achter mijn stoel langs schiet een muis, blijft zitten bij stoel nummer drie in de schaduw en kijkt. Ze is groter dan een veldmuis en ze heeft een langere staart. We denken woelmuis of later met de afbeelding in de hand zou het ook een bosmuis kunnen zijn. Op de een of andere manier lijkt het erop, dat de balans zich in die tuin van mij aan het herstellen is. Het leeft en sprankelt tussen groen en hout en het vervult me met genoegdoening en blijdschap.

Dit deel van de wereld is tijdelijk gered, dankzij afwezigheid van vliegtuigen, door minder verkeer, minder stikstof. Zo gedijdt dat kleine leven en wordt tuin een oase. Stern beaamt het met een schelle kreet. Vriendinlief neemt afscheid. Maaiende armen links en rechts op anderhalve meter en kushanden.  Even daarvoor heeft ze al twee zakken met geknipte takken meegenomen en de derde bungelt nu naast haar fiets. Het scheelt zometeen een hele operatie. Nu hoef ik de zakken alleen nog maar de Kleine Blauwe Prins in te schuiven.

Gebogen over de fiets een brede grijns. Dat is wat vriendschap vermag. We kloppen licht en lucht door wat nu is en straks weer anders zal zijn.