Alle ministralen gaan mee

Ik kon er op wachten, vannacht. ik wist dat ze zich aan zouden dienen in hun eigen tijd. Dus om half twee, veel te vroeg, klopten de eersten aan mijn deur. ‘Neem ons mee in je verbeelding’, fluisterden ze opgewonden. ‘Schrijf ons uit, teken ons op en leg de verbanden’. Er was het bed, de oma en de kinderen. Dat moest gaar koken in hun eigen sop. Eerst de vermoeidheid overwinnen met een hazenslaap.

Het bed met de spijlen

Buiten mijn verhalenwereld is de strijd los gebarsten over wat wijsheid is. Wel mondkapjes, geen mondkapjes. Wel testen, niet testen. Wel nuchterheid betrachten of blind gaan. Het lijkt op het laatste als ik mijn solitaire fietstocht maak in de omgeving en voor het eerst een klein winkelcentrum betreed. Voor het eerst mijn voet op de bodem van die vervreemdende maatschappij, Ontdek ik een onvoorstelbare hoeveelheid aan fietsen en mensen. Ik wilde sfeer proeven en zie bediening bij de karretjes, lusteloze ogen boven de kapjes uit, rijen wachtenden met anderhalve, maar krap bemeten, ruimte er tussen bij de kassa en vrienden die elkaar op de schouders slaan bij de snackbar, immuunwaners.

Daar droom ik van, maar dan ineens schiet ik weer wakker. Wat vindt men zoal op Corfu. Ik ontdek een hoge berg, een verlaten dorp, veel olijfbomen, oleander, klaprozen en meer bloeiende onschuld. Schildpadden, roodpootvalken en buizerds, een pelikaan en een witte reiger en de Ionische zee. Daar doe ik het maar mee, voor even en val weer in slaap. Het husselt en het roert, het sist en het bruist, totdat er uit de kolkende massa informatie ineens weer een idee geboren wordt.

  Yaya

De Griekse grootmoeder heet Yaya, de inspirerende hoogste berg is de Pantokrator. Er woont een tovenaar, leert de droom mij en o ja, er is ook nog een verlaten dorp ergens halverwege. Manenstralen verlichten de zilveren spijlen van Yaya’s bed, waar Pantakrios de tovenaar haar om hulp bedelt. Ze besluit om te gaan en haar Ministralen mee te nemen. De nacht geeft ze Griekse namen.

Zo roert de geest en neemt de verbeelding mee in een onrustige slaap, waar nog meer vormgeving volgt en de kwaliteiten van de zes. Moe gedacht volgt ten slotte eindelijk een diepe slaap, die pas weer opbreekt als de dag een flink gat heeft geslagen in de ochtend.

De krant ligt in de brievenbus, maar het vochtige weer maakt van de trap weer de bekende vesting. Kalmer aan is een begrip wat lastig is. We willen zo graag mee in de vaart der volkeren. De wind buiten neemt onrust mee, of is het het nieuwe verhaal. Beide is mogelijk. Ik zet ze om in nieuwe energie.

Gisteren kwam het boek ‘De erfgenamen’ van Ildefonso Falcones binnen en het imponeert door de omvang. Hemeltje en dat terwijl Mercier en zijn betamelijke ‘Gewicht van de Woorden’ ook naast het bed ligt te wachten. Dat worden pittige leesuren.

Tussen al die letters door zou ik gisteren gaan ‘kuisen’. Een vriendin vroeg verschrikt of ik het kind in mij was kwijtgeraakt. ‘Nee, lieverd, dat kind zorgt voor al deze wonderlijke mijmeringen en het weer geeft er handen en voeten aan’. De keuken blinkt. Het zorgde voor zeeën van ruimte in mijn gemoed om al die wonderlijke verhalen toe te laten. Vandaag is de kamer aan de beurt. First things first en alles met mate. We gaan het zien en beleven.

Vandaag het allerlaatste Oma-journaal. Daarna volgen de Yaya-kronieken. Een afgelaste vakantie met het hele gezin naar Corfu en het spannende verhaal van Virus als voedingsbodem voor de verbeelding en Solo, die er slapeloze nachten en een nieuw verhaal omheen spint. We gaan op vakantie en alle ministralen gaan mee!