De wereld in een ander licht

Het doek was af en verstuurd. de keuken schoon, de kinderboeken waren bijna uit en of dat te samen ruimte bracht, weet ik niet, maar er gleed een grondige schoonmaakwoede uit mijn vingers, die resulteerde in een overdadig ontstoffen van de huiskamer. Ik kan met de hand op mijn hart zeggen dat ik in elk hoekje en gaatje ben geweest, zelfs de bank met al haar krochten ben ik te lijf gegaan met de stofzuiger. Dat de te hoop gelopen familie zilvervis, zes stuks in totaal, waarbij ik niet de verbinding van blij gezin moest maken, er het loodje bij legde, was evident. Als je stoelen, banken, boeken wegtrekt kom je er altijd wel een paar tegen. Een van de redenen om niet het boek van Rob Dunn aan te schaffen, Het heet nooit alleen thuis en het belooft een inkijkje in het verrassende en veelzijdige dierenleven achter de voordeur. Ik stel me liever op als de spreekwoordelijke struisvogel en steek mijn kop diep in het zand.

Ooit toen ik bij een van mijn eerste vrienden op bezoek was, viel er uit de spleten van het plafond een hard bruin ding, dat daarna schielijk wegrende. Ik wist niet wat het was destijds, maar achteraf kon ik niet anders dan vast stellen, dat de beste jongen een kakkerlakkenplaag kende in zijn studentenkamer. Het diertje veroorzaakte voor mij in een seconde een overhaast vertrek. Tja, het duurt even voor het een gewenning wordt. Jaren later was ik alleen op pad met een aantal vriendinnen in Bulgarije. We hadden een hotel in  Koprivshtitsa. Het was er ruim, balkon met uitzicht op de rivier in een ochtendzonnetje, een lot uit de loterij. Goedkoop en alleen in de zaal waar we dineerden geurde het zodanig, dat we het meuren noemden. De eerste de beste ochtend zat ze op de drempel van de douche. Een grote dikke Zaza en omdat ze toen al zo heette, Pluk van de Petteflet van Annie M.G. Schmidt indachtig, kon ik haar niet vermorzelen onder mijn schoenzolen. Ze heeft er de hele week gezeten en echt, ze friemelde er lustig op los met al haar pootjes.

Diertjes en piertjes, ik hou ervan. Maar de wetenschap dat er wantsen zitten in mijn bed, of friemelende larven bekoren me niet. Een van de voordelen van het beroep van leerkracht is dat je een stoïcijnse verhouding krijgt met het kleine grut. We pakken ze op, we draaien ze rond, we stoppen ze in een onderzoekertje met loep en bekijken zo de schoonheid van al wat leeft en laten ze weer vrij. Bovendien hebben we  het innerlijke  leven van de insecten leren kennen door Toon Tellegen. Wie kan ooit een mier de dood in jagen, als er verhalen zijn van een diepzinnige filosoferend exemplaar daarvan.

Het aandoenlijke verhaal van de eendagsvlieg is zo ontroerend mooi. Ze is op zoek naar wat het meest prachtige is in haar leven. Je hebt niet veel keus bij een kort bestaan en als zij vlak voor haar dood de zonsondergang meemaakt is ze zo vol van de schoonheid ervan, dat ze met een gerust hart kan sterven. Kijk, dat zet de wereld in een ander perspectief.

Het is een goede remedie tegen een leven vol virussen. Iedere dag een verhaal van Toon. Lees ze hardop of, als dat tot de mogelijkheden behoort, laat ze voorlezen, want dan klinkt de essentie beter door en ik verzeker je, dat de wereld ineens in een ander licht staat.