Wie doet er mee…

Het verhaal van het Oma-journaal is bijna fini. Eind goed al goed, natuurlijk. Wat betreft de vrienden dan. Wat het virus heeft aangericht heeft nog een pittig staartje. Maar voor Addertje onder het gras is het met de bekende sisser afgelopen. Sterker nog, hij is geheel opgenomen in de vriendenkring. Spannend was het wel. Bepperd de Bofferd, die uiteindelijk wijzer dan Uil bleek te zijn, heeft hem in al haar wijsheid vergeven en liefdevol opgenomen in haar grote hart. Ze herkende het jeugdtrauma en alle ellende die het veroorzaakt heeft. In de eerste plaats zeker ook voor de drager ervan, Addertje in hoogst eigen persoon. Bepperd de Bofferd en Mol hebben hem omarmd en samen hebben ze het feest voorbereid voor de terugkomst van de berouwvolle virus en Uil en Ko NIjn.Straks zal het allemaal weer pais en vrêe zijn.

Nieuwe verhalen liggen alweer op de planken van mijn hoofdelijke voorleeskast opgeslagen. Poes en Poes bijvoorbeeld, de avonturen van Poes met de Jeweetwelkater van Jan Kruys, ere wie ere toekomt, als pluchen knuffel. Poes is een beetje alleen en krijgt gezelschap van de rooie rakker met wie hij allerlei avonturen gaat beleven. Schelmenstreken natuurlijk, en de apenliefde voor de zwart/witte buuf, die venijnig van zich afslaat. regelmatig vliegen de plukken kattenhaar in het rond op de scherpst van de snede. Dan is er ook nog het verhaal van het Florentijnse reuzenei. Geen kattenpies, maar een nachtelijk avontuur van Tijn en Opa Sterretje. Lieve kleinkinderen, maak je borst maar nat.

Het Oma journaal zal dan indammen tot een wekelijkse versie. Dat lijkt me beter met al die verplichtingen die weer oppoppen als krokussen in de voorjaarszon. School, voetbal, huiswerk. Aan ons de taak om de kunst en cultuurhonger te laven. Met verhalen, tekeningen, creatieve filmpjes zoals die van Ineke Jonker. Ze zijn makkelijk te doen en zo heerlijk om er mee bezig te zijn.

Misschien verzin ik wel Griekenland thuis. Een blauwtje in de blije Meie, nu onze gemeenschappelijke vakantie in het Griekse water is gevallen en Corfu stil en verlaten blijft. Dat ‘grote’ vervangende thuishuis van ons heeft in dat geval wel minstens 12 kamers op verschillende locaties. Zo vanuit mijn bed de reis uitstippelen. Hé, dat is een goed begin. De sprei is ook blauw, het levert het eerste gezinslied op voor deze nieuwe huis-tuin-en keukenvakantie. ‘Blauw, blauw hemelsblauw, blauw dat is die sprei van mij, de vakantie is nog niet voorbij. Nee, nee, nee, ze begint nu pas voor mij.’

Ziezo, vakantie dus. Wat ik ga doen. Ik begin met kuisen. Heerlijk woord. Gisteren veegde ik met mijn wijde mouw van mijn witte trui, op zich geen handige keuze, de stof van mijn tv-tafeltje, omdat het grijs leek in het zonlicht terwijl het eigenlijk ravenzwart zou moeten zijn. Te lang was ik bezig geweest met de opdrachten. Die hele grote, het doek, is af. We hebben het gisteren scheepsklaar verpakt met een heleboel bubbeltjes plastic. Ik zelf had ook wel wat bubbeltjes kunnen gebruiken van de spanning, maar ach. Daar omheen ging het karton van de thuisbezorgde nieuwe roomwitte verwachtingsvolle doeken. Die konden we goed hergebruiken.

En misschien ga ik dit meisjespaleis deze week wel omtoveren tot een mevrouwenkamer. Dat laatste weet ik nog niet zeker. Je moet in het leven altijd een slag om de arm houden. Geen boudoir, want de prulletjes gaan in de ban, maar stoer. Stofferijen en prullaria zijn er voor in een nuffige glazen kast en nergens anders. Hier staan ze gruwelijk te verstoffen. Tijd voor nieuw elan. Mevrouwelijk dus en niet de bakvisversie, alhoewel.

Ergens zakt de moed alweer in de vakantieslippers, maar kuisen gaat in ieder geval gebeuren. Een Griekse lapperij voor mij met blauwe vergeet-me-nieten in mijn antieke blauwe theepot, onder het zingen van ‘Stroei voei’ van Annie.M.Gee. Lekker meebrullen op die nostalgische klanken, ter nagedachtenis aan die vervallen Griekse familievakantie overzee. Wie doet ermee…