Die medemenselijkheid

Gisteren hadden we de driemaandelijkse boekenbabbel. Het ging met wat vijven en zessen gepaard, want mijn oude laptop bleek niet bestand tegen de moderniteiten als een simpele Google Hangout. Mijn hoofd was nergens op het scherm te bekennen, maar mijn hart en stem waren er des te meer bij. We bespraken De Bijenhouder van Aleppo van Christy Lefteri.

Ik was er in januari vol verve aan begonnen, maar na het zien van de film ‘For Sama’ kon ik niet meer verder. Het blokkeerde daarboven. Ik was heftig onder de indruk van de beelden die nog op het netvlies stonden geschreven. De rauwe realiteit, een stukgeschoten wereld, waarnaast elk virus verbleekte, omdat alles letterlijk in puin viel en ontelbare slachtoffers maakte. Als in een keer alles wat deel uitmaakt van de basis wordt weggevaagd en slechts de grondvesten achterblijven, letterlijk en figuurlijk, waar begin je dan aan een wederopbouw.

Het schrijnen van de realiteit bleef achterwege in deze geromantiseerde boekvorm. Er zaten prachtige stukken in en toch bereikte het niet de diepte waardoor het wegleggen onmogelijk zou zijn. Verrassende wendigen bevatte het zeker. Voor mensen die zich minder verdiept hebben in alles wat met de vluchtelingenproblematiek te maken heeft, is het een goede inleiding. Al komt de barre ellende van de vluchtelingenkampen in Griekenland en Turkije maar minimaal uit de verf.

Deze boekbespreking is vermoeiend voor de mensen, die al de hele dag achter elkaar dergelijke meetings hebben gehad, uit hoofde van hun beroep. Als we na veel gestechel eindelijk de verbinding compleet hebben, valt er nog meer dan anderhalf uur wederwaardigheden en boekervaringen uit te wisselen, maar daarna is de koek wel op. Wat missen we het gezellige ‘Wijntje bij Trijntje’-gevoel, waar we doorgaans ieder om de beurt thuis bezoeken en in een avond de drie maanden gemis overbruggen. Een van ons is er ook niet bij, omdat corona een tol heeft geëist in de familie. Incompleet zijn voelt als dubbel gemis. Dat is een opsteker voor een boekenclub die pas krap twee jaar bestaat. Zo zijn we aan elkaar gewaagd en zo heerlijk is het ontmoeten. We rekenen op volgende keer, ergens in Juni met het boek ‘Vallen is als Vliegen’ van Manon Uphoff. Tijd te over om te lezen. Ik ga alvast duimen.

Er blijven ook berichten van buitenaf binnen sijpelen, die onrust teweeg brengen. De intolerante starre houding van een Hoekstra, die allesbehalve een redenaar is. wat moeten we daar nou weer mee. Mijn gevoel zegt, gooi al die restricties overboord, help eerst de getroffen landen in het zadel, daarna zien we wel weer. Het riekt naar Calvinisme, dat behoudende beleid. Hulp is geboden en snel ook. Iedereen valt om, laten we dat dan op z’n minst solidair doen. Dat schreeuwt mijn grenzen-loos gemoed. Het wikken en wegen sluipt binnen met de hoekige houding van Wopke, die zijn naam in alle toonaarden vals recht aandoet.

Het gaat niet om wat je verkoopt, maar hoe je het verpakt.  Daar raakt hij duidelijk zelf  in verstrikt en met hem het team erachter. Zoals altijd staan de beste stuurlui aan wal en ik voel met niet gerechtigd om te oordelen, maar het gevoel kruipt, waar het niet gaan kan. Ik heb geen recht van spreken, nu mijn dagen zich aaneen breien. Mijn enige duurloop rond de zuil in mijn kamer is goed voor 3600 stappen of daaromtrent. Het duimen draaiende in ontvangst nemen van de ellende via televisie en krant en het verdrijven van de stille solitaire uren met penseel en Oma-journaal met een verhaal vormen mijn persoonlijke recessie. Ik wens ieder veel wijsheid toe en een fijnbesnaard gemoed ondanks de crisis, want dáár begint toch altijd weer die medemenselijkheid.