En meer dan dat

Om zeven uur reed de kleine blauwe Prins mij al naar Mijdrecht. Het beloofde een afwisselende dag te worden. Bij de gymzaal stond de sleutelportier iedereen op te wachten. Het dansgezelschap was al binnen bezig met het afplakken van de dansvloer en het klaar zetten van de geluidsapparatuur. Vandaag kregen de kinderen van twee scholen ‘Dansparels’ van dansgezelschap ‘Sally’ uit Maastricht, voorgeschoteld. Juwelen als welkome aanvulling op het lesprogramma. Kennis maken met de taal van het lichaam. Dans zo vlak voor je, dat je het zou kunnen aanraken, de lijfelijkheid van dichtbij ervaren, hoe spieren spannen, hoe zweet ruikt, hoe mooi dansers zijn in hun gestrektheid, hoe lenig een lijf zich kan ontwikkelen. Met de ogen op steeltjes, soms ginnegappend, met verholen bewondering ‘wat kan dat been hoog’ en bedachtzaam op buik of zittend volgden ze elke beweging nauwgezet.

In de workshop, die eraan gekoppeld was, mochten ze zelf aan de slag. Ze werden in vier groepen verdeeld met voor iedere groep een aandachtspunt: Beweging, ruimte, tijd en relatie. Dat was een slimme zet, want zo moesten ze focussen op iets. Opvallend goed kwam eruit, wat ze gezien hadden tijdens de dans zelf. Dat je kon praten met je lijf, dat je elkaar kon afstoten of aantrekken, dat je met elkaar meer kon bereiken. Daarna zelf aan de slag in een kleine reeks van vier momenten. Vier bewegingen, ruimte benutten, tijd verdelen in langzaam snel en bevries, en in tweetallen de communicatie zonder woorden.

Er waren twee keer twee groepen gepland, een pittige groep van rond de vijftig kinderen om aan te sturen, maar er was voldoende routine en ervaring. Vier klappen en iedere groep zat, met bijna alle monden dicht weer in het eigen vak. De ochtend vloog om. Twee Dansparels reden met me mee terug, dwars door de polders, naar Utrecht Centraal.

Voor de middag stonden er twee korte oppassen op de planning. Een bij zoon en een bij dochterlief. De jongste pork om te flessen en te knuffelen en derde kleinzoon om mee te spelen, terwijl zijn zus op bed lag. Alle pokémonkaarten mochten uit hun blik om op kleur en nummer gelegd te worden. De mooiste viste hij er telkens tussen uit, dat werd een stapel van minstens eens zo dik. Daarna een spelletje, waar helaas Oma niets van snapte. ‘Nee, jij moet zeggen bliksem en dan ben ik dood’ dirigeerde hij mijn handelen. Gelukkig werd zus wakker en konden we boeken voor gaan lezen.  Daar hadden ze alle twee wel oren naar. Grote beer en kleine beer en Dikkie Dik met magneetjes. Dochter kwam door de stromende regen met twee pizza’s. Snel en makkelijk, heerlijke salade erbij en klaar. Er bleef niets over om de pratende prullebak te voeren. Alles ging schoon op.

Thuis waren de beide mannen aan het afwassen en beloofde de televisie de bekerwedstrijd van Feijenoord tegen NAC. Een ongelijke strijd, dat was van het begin af duidelijk. Bij het vierde doelpunt van Feyenoord kachelde ik in. Dat het 7-0 werd, las ik vanmorgen pas. Hoe een bal rollen kan.

Er was nog een ander opmerkelijk verhaal. Dat van fotograaf Anaïs López. Ze heeft vanaf 22 februari tot en met 21 juni 2020 een multimedia-project in het Nederlands Fotomuseum. Het heet ‘De Migrant’. Ze gebruikt fotografie, audio, video en tekst , om de relatie tussen mens en dier, de verstedelijking en de positie van de ongewenste vreemdeling te duiden. In dit geval speelt de Javaanse Myna de hoofdrol. Een kleine zwarte vogel met een gele snavel en gele poten en een schelle roep. Het is een spreeuwsoort. Ze werd als pronkstuk naar Singapore gehaald, maar wordt daar nu verguisd en er wordt op haar gejaagd.

In deze roerige tijden een thema om eens goed over na te denken en dan niet alleen over Myna en andere exoten, maar vooral over de rol van de mens zelf. Iets om bij stil te staan en meer dan dat.